Ο νέος γερμανικός ανθελληνισμός και το φάντασμα του ναζισμου,Του ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ

Θεόδωρος Βουλγαρίδης, δολοφονήθηκε στις 15.6.2005 στο μαγαζί του στο Μόναχο από συμμορία γερμανών ναζί. Μέχρι πριν από λίγες μέρες η αστυνομία απέδιδε τη δολοφονία σε «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» μεταξύ εμπλεκόμενων σε υποθέσεις ναρκωτικών... Τώρα η Άνγκελα Μέρκελ μιλά για «γερμανική ντροπή»! Λίγοι μήνες παραμονής στη Γερμανία αρκούν για να καταλάβει κανείς πώς σκέφτεται και πώς νιώθει σήμερα μεγάλο τμήμα της γερμανικής πολιτικής, οικονομικής και δημοσιογραφικής ελίτ.

Είναι τα παιδιά και τα εγγόνια μιας γενιάς που αφέθηκε τόσο εύκολα να ξεγελαστεί από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και υπηρέτησε πιστά τα δολοφονικά σχέδια του Χίτλερ. Μέχρι το 1989, με τη Γερμανία χωρισμένη σε ανατολική και δυτική, τα ενδογερμανικά σύνορα και το τείχος του Βερολίνου θύμιζαν αυτόματα το ναζιστικό παρελθόν. Ήταν εκείνο που γέννησε τον χωρισμό. Εξαιτίας αυτού του παρελθόντος, του ταυτισμένου με τις πιο απαίσιες μορφές φυλετικού μίσους και καταστροφής, ήταν αδιανόητο να ακούει κανείς στον δημόσιο λόγο λέξεις και φράσεις που θύμιζαν τη γλώσσα του εθνικοσοσιαλισμού: γερμανική ανωτερότητα, έθνος, δαιμονοποίηση λαών και κρατών, επιθυμία για τιμωρία των παραβατών ευρωπαϊκών κανόνων, «τελικές λύσεις». Ήρθε η επανένωση, το τείχος έπεσε, και μαζί με αυτό έπεσαν και τα ταμπού: η νέα γερμανική ελίτ, προσπαθώντας να αποδράσει οριστικά από το παρελθόν της φρίκης, άρχισε να μιλά με τη γλώσσα των προγόνων. Άρχισε να συμπεριφέρεται μέσα στην Ευρώπη με όρους ανωτερότητας και κατωτερότητας. Μια νέα γερμανική έπαρση κάνει την εμφάνισή της στο προσκήνιο. Ο Χίτλερ -και όχι μόνον αυτός- πίστευε ότι ήταν το γερμανικό αίμα που έκανε ανώτερη τη γερμανική φυλή, η οποία με τη σειρά της παρήγαγε ανώτερο πολιτισμό και αυτός την ισχυρή Γερμανία που όφειλε να επιβάλει τη «νέα Ευρώπη». Τα εγγόνια του δεν φτάνουν μέχρι το αίμα για να δικαιολογήσουν την ανωτερότητα της γερμανικής οικονομίας, σταματούν προς το παρόν στη γερμανική κουλτούρα: οργάνωση, κανόνες, πειθαρχία, τάξη, αποτελεσματικότητα, δέσμευση, έμφαση στην εφαρμογή. Έτσι, πιστεύουν ότι είναι η ελληνική κουλτούρα που κάνει αδύνατη την ελληνική οικονομία - τουλάχιστον αυτό μας λένε. Σε μεγάλη μερίδα του γερμανικού Τύπου η κρίση χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα επιχειρήθηκε να ερμηνευτεί ως αποτέλεσμα του εθνικού χαρακτήρα των Ελλήνων. Τώρα επιχειρείται να ερμηνευτεί η διάδοση της κρίσης στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης ως απότοκο της ένταξης της Ελλάδας σ' αυτήν. Τόσον και τέτοιον ανθελληνισμό είχαμε πολλές δεκαετίες να ζήσουμε. Το μένος κατά των Ελλήνων δεν είναι, βεβαίως, γερμανική ιδιοτροπία. Το συναντούμε στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ολλανδία, τη Φινλανδία και αλλού, σε ανατολική και δυτική Ευρώπη. Αλλά η Γερμανία πρωτοστατεί. Ασφαλώς περιλαμβάνει το «ελληνικό σύστημα» εξοργιστικούς παραλογισμούς, αδικίες και στρεβλώσεις. Ασφαλώς και χρειάζεται μεταρρυθμίσεις. Προωθήθηκε «δημοκρατικά», με κοινοβουλευτικές διεργασίες. Υπάρχει όντως ευθύνη της μεταπολιτευτικής γενιάς, που είτε υπηρέτησε ένα σαθρό «σύστημα» είτε απέτυχε να το αντικαταστήσει με κάτι καλύτερο. Όμως άλλο η κριτική αυτού του τύπου και άλλο τα κηρύγματα μίσους εναντίον του Έλληνα ως ανθρωπολογικού τύπου. Και μάλιστα από μια ελίτ που ξέχασε το παρελθόν της. Μέχρι που αυτό άρχισε να την εκδικείται. Γιατί αποκαλύφθηκαν τυχαία πριν από λίγες μέρες συγκλονιστικά πράγματα σε σχέση με αυτό το παρελθόν. Ένα παρελθόν που δεν λέει να βολευτεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Στη χώρα που θέλει να παρουσιάζεται ως πρότυπο στην Ευρώπη, στη χώρα-δασκάλα που τιμωρεί τον άτακτο μαθητή και ταυτόχρονα τον απειλεί με μεγαλύτερη τιμωρία, αλλά ζητώντας από αυτόν να δείξει ευγνωμοσύνη για τη μεταχείριση που του επιφυλάσσει, υπάρχει κάτι πολύ σάπιο: οι σκελετοί από το παρελθόν που έχουν βρικολακιάσει. «Είναι ντροπή για τη Γερμανία», θα ψελλίσει δημόσια η σιδηρά καγκελάριος για τα τελευταία γεγονότα που έκαναν την προηγούμενη βδομάδα όλη την Ευρώπη να παγώσει. Μια συμμορία νεαρών ναζιστών δολοφονεί ανενόχλητα επί δέκα χρόνια ανύποπτους και φιλήσυχους πολίτες της χώρας αυτής, επειδή είναι ξένοι. Μεταξύ τους και ο Θεόδωρος Βουλγαρίδης, που πυροβολείται ξαφνικά στο κεφάλι μέσα στο μαγαζί του στις 15.6.2005 στην πόλη του Μονάχου. Δέκα χρόνια δολοφονικής δράσης μιας ναζιστικής ομάδας και οι αρχές κοιμούνται και αποδίδουν τα εγκλήματα μίσους σε δήθεν «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» μεταξύ μελών του υποκόσμου. Πώς είναι δυνατόν μια χώρα που αυτοπροβάλλεται ως ανώτερη, ως τέλεια, ως αποτελεσματική, ως σοβαρή και μεθοδική, ως πρότυπο δημοκρατίας, να αποδεικνύεται τόσο εγκληματικά πρόχειρη, τόσο εξοργιστικά ανοργάνωτη, τόσο τριτοκοσμική στη μέθοδο, τόσο ατελέσφορη στην αντιμετώπιση του αναδυόμενου ναζισμού; Πώς μπορεί η ηγετική τάξη μιας χώρας που αποδεικνύεται ανίκανη να προστατεύσει τις ζωές των πολιτών της από το δολοφονικό μίσος των νοσταλγών του Φύρερ να μας καλεί να τη μιμηθούμε, αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωζώνη; Ποιον ενδιαφέρει μια Ευρωζώνη όπου συμμορίες ναζί μπορούν τόσο εύκολα να αφαιρούν ζωές αθώων πολιτών, όταν αυτοί δεν ταιριάζουν στην εικόνα της «νέας Ευρώπης» που κουβαλούν οι δολοφόνοι στα αρρωστημένα τους μυαλά; Όχι, αυτή η Γερμανία δεν είναι η Γερμανία που φιλοξένησε εκατομμύρια έλληνες μετανάστες μετά τον πόλεμο. Δεν είναι η Γερμανία που θέλουμε. Και κυρίως δεν είναι η Γερμανία από την οποία μπορούμε να πάρουμε μαθήματα. Είναι καιρός να αντιδράσει ο γερμανικός λαός και η γερμανική διανόηση απέναντι σε μια ηγετική τάξη που έχει χάσει την ευρωπαϊκή πυξίδα, αφού πρώτα έχασε την ιστορική της μνήμη. ΠΗΓΗ