Οι τελευταίες εξελίξεις, εκτός από τις σημαντικές πολιτικές πλευρές της κρίσης, ανέδειξαν και τεράστια οικονομικά προβλήματα, τα οποία όμως η επικαιρότητα και η σκοπιμότητες τα υποβαθμίζουν.
Για παράδειγμα, το περιεχόμενο της περιβόητης συμφωνίας της 26/10 δεν συζητήθηκε επαρκώς, ενώ κυριάρχησε με εκβιαστικό τρόπο το δίλημμα "ή δέχεστε τη συμφωνία όπως είναι ή βγαίνετε έξω από την Ευρωζώνη".
Η συμφωνία της 26/10, όσο και αν ωραιοποιείται, δεν παύει να είναι μια συντεταγμένη χρεωκοπία με όρους επαχθέστατους για τον λαό και τη χώρα, που θα μας καταδυναστεύουν επί χρόνια. Προδιαγράφεται ένας δρόμος που είναι γεμάτος αγκάθια, αφού μονιμοποιεί τη λιτότητα, οδηγεί στην πλήρη καταστροφή του ισχνού κοινωνικού κράτους, στη θεαματική αύξηση της ανεργίας, στην απόλυτη υπονόμευση των ασφαλιστικών ταμείων, των συντάξεων και του θεσμού συλλογικών διαπραγματεύσεων, ενώ δρομολογεί επιδρομή και λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, υποθηκεύει την κυριαρχία της χώρας, διευρύνει την ύφεση, τη φτώχεια, την υπερφορολόγηση των πιο αδύνατων στρωμάτων.
Από την άλλη πλευρά, ενώ υπερτονίζεται προπαγανδιστικά το υποτιθέμενο όφελος από αυτή τη συμφωνία, αποκρύβεται ότι το «κούρεμα» αφορά ένα πολύ μικρό μέρος του χρέους, που, αν αφαιρεθούν οι κρατικές δεσμεύσεις για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την απώλεια των ασφαλιστικών ταμείων, αυτό που απομένει μας οδηγεί στο συμπέρασμα: πολύ κακό για το τίποτα. Το ποσοστό αυτό θα είναι ακόμη μικρότερο αν δεν συμφωνήσουν όλοι οι ιδιώτες πιστωτές. Στην πράξη, λοιπόν, έχουμε όλα τα κακά της χρεωκοπίας χωρίς να υπάρχει η ουσιαστική ελάφρυνση του βάρους και χωρίς να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα του χρέους.
Η χώρα φορτώνεται επίσης με νέα, υπέρογκα δάνεια, ενώ το 2020 θα φτάσουμε στο ίδιο ποσοστό χρέους που είχαμε το 2009, με την προϋπόθεση πάντα ότι θα διαμορφωθούν πρωτογενή πλεονάσματα και θα εφαρμοστεί στο σύνολό του το συνολικό πρόγραμμα εξουθένωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Μπροστά σε αυτή τη συμφωνία, που δημιουργεί τετελεσμένα, η ριζοσπαστική αριστερά λέει ένα μεγάλο και καθαρό "όχι" και απορρίπτει τα διλήμματα. Απαντά με το σύνολο της οικονομικής και κοινωνικής πρότασής της που συνιστά ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης με άλλα κριτήρια, στόχους και πολιτικές. Η ακύρωση των μνημονίων και η ανατροπή των οικονομικών και κοινωνικών συνεπειών τους είναι η πρώτη προϋπόθεση, αλλά δεν αρκεί. Απαιτείται η ριζική αναδιανομή εισοδήματος σε όφελος της εργασίας, η φορολογία του κεφαλαίου και των πλούσιων αυτής της χώρας, η παραγωγή νέου πλούτου μέσα από μια παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη, η εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και άλλες προτάσεις που αναφέρονται στην απόφαση της 4ης Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να πραγματοποιηθούν όμως τα πιο πάνω είναι εντελώς απαραίτητο να αντιμετωπιστεί το τεράστιο χρέος που συμπυκνώνει τις ταξικές σχέσεις υπέρ του κεφαλαίου, την ανισότιμη θέση της χώρας στην Ευρώπη και την υποταγή της στο λόμπι του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου το οποίο αξιοποιεί την υπερχρέωση των χωρών για την παρασιτική κερδοφορία του.
Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα δεν τίθεται τίποτε άλλο από το είδος της χρεωκοπίας που θα προκύψει και αν τελικά θα πληρώσει το κερδοσκοπικό κεφάλαιο -που άλλωστε έχει κερδίσει απίθανα ποσά από τους τόκους- ή θα πληρώσει για μια ακόμη φορά ο λαός τη νύφη με πρόσθετες επώδυνες απώλειες και τη δραματική πια υποβάθμιση της ζωής του. Η πιο σημαντική κίνηση που θα έπρεπε να κάνει μια κυβέρνηση που θα ήθελε να προστατέψει τα συμφέροντα του λαού θα ήταν η διακοπή πληρωμών και μέσω αυτού του όπλου να διαμορφωθούν πιο ευνοϊκοί όροι για τον δανειζόμενο και να εκκινήσει η διαπραγμάτευση για ρύθμιση του χρέους, μέσα από την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, ώστε να δημιουργηθεί μια ανάσα για τη χώρα και μέσω της προοδευτικής ανασυγκρότησης της οικονομίας να δοθεί η ευκαιρία για οικονομική και κοινωνική ανάκαμψη. Την κίνηση αυτή φυσικά δεν θα μπορούσε να τη διαχειριστεί μια κυβέρνηση του αστικού μπλοκ διότι αυτό θα ήταν μια πρόσθετη ευκαιρία για απομύζηση του λαού, παρά μόνο μια προοδευτική κυβέρνηση με πυρήνα την αριστερά.
Προφανώς μια τέτοια πολιτική στάση θα έθετε σε πολύ μεγάλη δοκιμασία το ζήτημα των σχέσεων μας με την ευρωζώνη ,η οποία έχει εξελιχθεί σε έναν γερμανικό ζωτικό χώρο και μια ακραία νεοφιλελεύθερη ζώνη. Στο ζήτημα αυτό έχει ήδη ξεκινήσει ένας διάλογος μέσα στην αριστερά για την ανάγκη ή όχι της εξόδου από τον μηχανισμό του ευρώ. Πολλές φορές η συζήτηση αυτή αδικείται και δαιμονοποιείται. Αν και η γνώμη του γράφοντα είναι ότι η επιλογή αυτή είναι αναπόφευκτη για μια κυβέρνηση της αριστεράς εφόσον θέλει να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, εντούτοις, υπό τους σημερινούς συσχετισμούς, η προτεραιότητα δεν συναρτάται τόσο με αυτή την επιλογή, αλλά κυρίως με την πάλη για την απόκρουση των αντεργατικών μέτρων και την διεκδίκηση υλοποίησης φιλολαϊκών λύσεων.
Εφόσον η πλειοψηφία του κόμματος και του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι αυτό μπορεί να δοκιμαστεί μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, επιστρέφοντας τους εκβιασμούς, αξιοποιώντας παράλληλα το πραγματικό γεγονός ότι δεν υπάρχει νομική φόρμουλα αποπομπής μιας χώρας από την ευρωζώνη, τότε ας πορευτούμε με βάση αυτή τη θέση. Όμως αυτό στο οποίο με σαφήνεια πρέπει σήμερα να απαντήσουμε είναι ότι δεν εκβιαζόμαστε από το δίλημμα μέσα ή έξω από το ευρώ, δεν μας ενδιαφέρει αν η φτώχεια μετριέται σε ευρώ ή σε δραχμές, δεν θυσιάζουμε την πολιτική μας και τα συμφέροντα του λαού, που για μας είναι η κόκκινη γραμμή, στο όνομα της παραμονής στο ευρώ.
Τα παραπάνω μπορούν να αποτελέσουν ένα ενωτικό πλαίσιο παρέμβασης στις σημερινές συνθήκες, με τη δημιουργία όμως των προϋποθέσεων και των συμμαχιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο για κατάργηση των συνθηκών και επανίδρυση της Ευρώπης με τρόπο που θα είναι ανοιχτή στη πρόοδο και την σοσιαλιστική προοπτική. Η Ευρωζώνη με τη σημερινή δομή και μορφή αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο. Η λύση της μεταβλητής γεωμετρίας που συζητείται κινείται στο ίδιο αντιδραστικό πλαίσιο. Στόχος της αριστεράς πρέπει να είναι η κατάργηση της Ευρωζώνης και η δημιουργία των προϋποθέσεων για την αναγέννηση και επαναθεμελίωση της Ευρώπης με ριζικά διαφορετικούς όρους.
Υπάρχει, συνεπώς, η δυνατότητα και η απόλυτη ανάγκη να κινηθεί το σύνολο του κόμματος και του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο ενός πιο κρουστικού και αποτελεσματικού δημόσιου πολιτικού λόγου, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να αυξήσουμε σημαντικά την εμβέλειά μας σε πολύ μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού.
* Ο Αλέκος Καλύβης είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ.
ΑΥΓΗ 12/11/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου