Άλλο πολιτικό μέτωπο, άλλο ΜΚΟ;
του Δημήτρη Χρήστου
Παλαιά συντρόφισσα, που μετά από μαραθώνιες πολιτικές συζητήσεις κατάφερα να την πείσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μοναδικός αριστερός πόλος με σοβαρές προοπτικές να γίνει ισχυρή πολιτική δύναμη, ένας πολιτικός χώρος που, αν ανοιχτεί στην κοινωνία, έχει τις περισσότερες δυνατότητες να δημιουργήσει μια μεγάλη αριστερά, ικανή να φτάσει στην εξουσία κατακτώντας την εμπιστοσύνη των πολιτών, με πήρε την Τετάρτη στο τηλέφωνο, να με πληροφορήσει για ένα βασικό συμπέρασμα από τη συνεδρίαση του ΣΥΡΙΖΑ. Πως κύριο μέλημα είναι η ανάπτυξη ενός κοινωνικού μετώπου αντίστασης και ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Γι' αυτό και οι δυνάμεις προγραμματίζουν δράσεις αλληλεγγύης ώστε να υπάρξουν οι βάσιμες προϋποθέσεις αντίστασης στη διεύρυνση της φτώχειας, της ανεργίας και της ανέχειας.
ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΩ καθόλου με αυτά, μου τόνισε. Αλλά πες μου, σε παρακαλώ. Μπορούμε, χωρίς ενότητα και επεξεργασμένες, ρεαλιστικές πολιτικές και οικονομικές θέσεις, να πείσουμε τον πολίτη να μας εμπιστευτεί το μέλλον του; Μπορούμε να αρκεστούμε σε ένα ευχαριστώ και μια ψήφο διαμαρτυρίας και εκδίκησης στη φαυλότητα του δικομματισμού; Το θέμα είναι άκρως πολιτικό και χωρίς πολιτικές πρωτοβουλίες, μόνο με τη συμπαράσταση σε όλους τους αδικημένους, δεν μπορείς να πας μακριά. Και, το κυριότερο, να μείνεις εκεί. Είναι άλλο πράγμα ένα ισχυρό ενωτικό πολιτικό μέτωπο και άλλο μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως οι “Γιατροί χωρίς σύνορα” που βοηθούν εκατομμύρια ανθρώπους να ζήσουν. Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση, θα σου πει ο άνεργος, αλλά μπορείς να μου πεις πόσο θα αντέξεις να με βοηθάς και πού θα βρώ εγώ δουλειά; Εδώ τελείωσε ο βομβαρδισμός της συντρόφισσας, με την οποία συμφωνώ.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ για την κοινωνία σημαίνει να κατανοείς τις επιθυμίες, τις αναστολές και τις φοβίες του μέσου πολίτη και όχι να αυτοθαυμάζεις την επαναστατική σοφία σου. Είναι πολιτική τέχνη να βρίσκεις τα βήματα που χρειάζονται για να κατακτήσεις τη μακροχρόνια εμπιστοσύνη του και όχι να κερδίζεις μόνο τη συμπάθεια λόγω της οργής και της απελπισίας. Να έχεις το θάρρος να παραδεχθείς την αξία που έχει γι' αυτόν, η ηγετική εικόνα σου στην κοινωνία. Τη σημασία που έχει, όταν αρχίζει η μάχη, να την δίνεις συντεταγμένα, ενωμένος. Η πολιτική και κομματική κουλτούρα είναι οργανικό στοιχείο της δρώσας αριστεράς. Δεν μπορείς όμως να πείσεις πολλούς, με δύο - τρεις ή και περισσότερες και σε αρκετές περιπτώσεις αντίθετες πολιτικές γραμμές ταυτόχρονα, όταν δίνεις τον κρίσιμο εκλογικό αγώνα.
ΣΗΜΕΡΑ το μοναδικό κόμμα που δεν έχει προβλήματα αναζητήσεων είναι το ΚΚΕ. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται στον καπιταλισμό, όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό. Αυτή είναι η κουλτούρα των ηττημένων σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής. Όταν κάνει απολύσεις στις κομματικές επιχειρήσεις, επικαλείται τις καπιταλιστικές συνθήκες που λειτουργούν. Όταν κάνει μειώσεις μισθών, επικαλείται τον εσωκομματικό σοσιαλισμό. Χρησιμοποιείς τους δυστυχείς προλετάριους της χαλυβουργίας ως πειραματόζωα παρ' ότι όλοι γνωρίζουν ότι συνδικαλισμός χωρίς ευελιξία και τακτικές υποχωρήσεις δεν υπάρχει, όταν, πολύ περισσότερο οι συνθήκες της ύφεσης σαρώνουν τον τομέα της μεταποίησης. Έναν μήνα αλληλεγγύης, δύο μήνες, τρεις, ένα χρόνο; Μετά; Εδώ έχουμε έναν τυφλό, ουσιαστικά απολίτικο ανταρτοπόλεμο εκδίκησης σε αυτούς που εξακολουθούν να σε νικούν και οι οποίοι τρομάζουν τόσο πολύ που σε συγχαίρουν για τις ωραίες περιφρουρημένες πορείες που κάνει το ΠΑΜΕ!
ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ απειλεί με ερημοποίηση τη χώρα και εσύ θεωρείς πρώτο εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί κάνει προτάσεις μεταρρυθμίσεων προς όφελος των εργαζομένων, προτάσεις που ισχυρίζεσαι πως λειτουργούν ταξικά αποπροσανατολιστικά; Και θα περιμένουν όλοι αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι να ωριμάσουν οι συνθήκες για “αυτοτελή” σοσιαλιστική λύση; Πώς θα γίνει αυτό μόνο στην Ελλάδα μέσα στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης; Και πες πως έγινε. Που θα πουλάνε την υπερπαραγωγή τους οι φιλότιμοι εργάτες της χαλυβουργίας; Αυτά τα θέματα είναι απαντημένα από τη δεκαετία του '70 στην ευρωπαϊκή αριστερά, αλλά εδώ η πολιτική κρίση δεν εξαιρεί ούτε την αριστερά.
ΟΤΑΝ στις σημερινές εθνικές συνθήκες απαιτείται ενότητα επιπέδου και χαρακτήρα ΕΑΜ, είναι πολιτική τρέλα να μετράς με αριστερόμετρο δημοφιλή στην κοινωνία πολιτικά πρόσωπα που είναι έτοιμα να στρατευτούν μαζί μας στα μεγάλα προτάγματα της εποχής. Να φοβάσαι πως η μεγάλη διεύρυνση μπορεί να αλλοιώσει τον επαναστατικό χαρακτήρα σου. Ποιον επαναστατικό χαρακτήρα μπορεί να έχει ένας σχηματισμός καθηλωμένος στα επίπεδα του 4% με 5% του εκλογικού σώματος; Όσοι έχουν διαβάσει ή ακόμα περισσότερο έχουν ζήσει τις διεργασίες συγκρότησης της ΕΔΑ, θα καταλάβουν πως χωρίς ηγετικές προσωπικότητες ικανές και έτοιμες να αντιμετωπίσουν αυτές τις δηλητηριώδεις εσωστρεφείς αγκυλώσεις, δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Ούτε και δικαιολογίες.
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου