Tον Ιούλιο του 1944, ένα χρόνο πριν τελείωσει ο Β παγκόσμιος πόλεμος, 44 μέλη του νιογέννητου ΟΗΕ δηλαδή αποικιοκρατικές χώρες συντροφιά με τις χώρες δορυφόρους τους , συσκεφτήκαν στην αμερικανική πόλη των ΗΠΑ Bretton Woods. Εκεί η πρώην αυτοκράτειρα του κόσμου Βρετανία στην ουσία αναγνώρισε την πρωτοκαθεδρία πολιτική οικονομική και αποικιοκρατική των ΗΠΑ μια και αναγνώρισε την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου ως παγκόσμιο νόμισμα έναντι της Αγγλικής λίρας.
Επίσης στην διάσκεψη Bretton Woods ιδρύθηκαν Επιτροπές, Οργανισμοί, Συμβούλια, που σκοπό είχαν την άγρια εκμετάλλευση των πρώτων υλών του κόσμου με την ταυτόχρονη κατάπνιξη κάθε κινήματος παντού στον κόσμο που έθετε ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης.
Μερικές από τις οργανώσεις που ιδρύθηκαν τότε είναι το ΝΑΤΟ η Διεθνής οργάνωση εργασίας FAO, η Εκπαιδευτική και Επιστημονική Οργάνωση, δηλαδή η γνωστή μας UNESKO, η διεθνής οργάνωση Εμπορίου GATT, η Παγκόσμια Τράπεζα, και βέβαια το ΔΝΤ.
Οι θεωρητικοί προπαγανδιστές ονόμασαν την νέα ηγεμονία των ΗΠΑ στον κόσμο «παγκοσμιοποιημένη κοινότητα της ατλαντικής κοινωνίας».
Όταν τον Μάρτιο του 46 ο Τσόρτσιλ από το πανεπιστήμιο Westminster College ανακοίνωνε τον χωρισμό του κόσμου σε δυο στρατόπεδα και γνωρίζοντας ότι η Μεγάλη Βρετανία έχασε την πρωτοκαθεδρία στον έλεγχο του κόσμου, είπε πως στην παγκοσμιοποιημένη κοινότητα «τα έθνη εκείνα που ομιλούν την αγγλική ως έθνη μοναδικά παγκοσμίως αυτεξούσια, υποχρεωτικά θα είναι και οι κυρίαρχοι πάνω σε άλλα έθνη του κόσμου»
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Άβερελ Χάριμαν συνιδρυτής της τράπεζας του Αυγούστου Τίζεν, στο Βερολίνο και Γιουνιον Μπάνκινγκ Κόμπανι (UBC) στην Νέα Υόρκη υπό την διεύθυνση του Πρέσκοτ Μπους (ο παππούς) από όπου χρηματοδοτούσε τον Χίτλερ, σημαίνων στέλεχος της Γουόλ Στριτ και διπλωμάτης, δήλωνε πως η ΗΠΑ «πρέπει να σώσουν την Ευρώπη και τον κόσμο από την πείνα διαφορετικά θα γίνουν κομμουνιστικές.»
Έτσι, το δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ μορφοποιήθηκαν και αποτέλεσαν το ιδεολογικό όπλο της «ατλαντικής κοινωνίας» .
Δόγμα Τρουμαν και Σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα
Στην Βρετανία, μετά την ανάδειξη των «Λαϊκών Εργατικών» στην εξουσία τον Ιούνιο του 1946, η κυβέρνηση αποφάσισε την αποδέσμευση της από τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας. Η αποικία Ελλάς κόστιζε πολύ στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Βρετανία που δεν μπορούσε ποια να χρηματοδοτεί τις κυβερνήσεις που η ίδια διόριζε.
Η Ελληνική αστική τάξη, γνωρίζοντας τις δυσκολίες της Βρετανίας, είχε ήδη στραφεί ικετεύοντας στις ΗΠΑ ζητώντας στήριξη.
Αμέσως μετά το τέλος τον εκλογών του 1946 και την «νίκη» σε αυτές της Δεξιάς έφτασε μια ισχυρή ναυτική δύναμη των ΗΠΑ στον Πειραιά, και όχι άδικα, οι αστικές δυνάμεις πανηγύρισαν την νίκη τους μα και την στήριξη των ΗΠΑ.
Άλλωστε ο Τρουμαν στο χαρακτηριστικό του Δόγμα από τις 12 Απριλίου του 46 είχε οριοθετήσει την οικονομική επέμβαση στην Ελλάδα (και Τουρκία) λόγο του «Κομμουνιστικού κινδύνου.»
Από το 1947 όμως η επέμβαση των ΗΠΑ αρχίζει και παίρνει και χαρακτηριστικά κυβέρνησης με την συμμετοχή ελλήνων πολιτικών μαριονεττών..
Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η American Mission for Aid to Greece ως ο διαχειριστής της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ στην Ελλάδα με επικεφαλή τον Γκρίσγουολτ.
Ταυτόχρονα και για τον έλεγχο του στρατού προστέθηκε και η United States Army Group Greece με επικεφαλή τον στρατηγό Λιβσεύ.
Τον Ιούνιο δε του 1947 ανακοινώθηκε το σχέδιο οικονομικής ενίσχυσης των χωρών της Ευρώπης που επειδή το ανακοίνωσε ο Μάρσαλ πήρε το όνομα του.
Το σχέδιο αυτό και με δεδομένο ότι οι Έλληνες κομμουνιστές, παραμένουν στο πολιτικό παιχνίδι (παρά την ακριβή τήρηση των συμφωνημένων, με ΗΠΑ και Βρετανία, από τον Στάλιν),δεν διοχέτευσε πόρους στην ανασυγκρότηση της οικονομίας αλλά διοχετεύτηκε στην στήριξη του πολέμου, στην δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης στην χρηματοδότηση των εκτοπίσεων ολόκληρων πληθυσμών από τα μέρη που δρούσαν οι κομμουνιστές και στην παροχή άπλετου στρατιωτικού υλικού.
Κάτω όμως από τις επίσημες αμερικανικές αποστολές δρούσε ένα πλήθος αμερικανών υπαλλήλων σε όλους τους τομείς, οργανωτικούς, οικονομικούς στρατιωτικούς, πολιτικούς, ακόμα και στην δημόσια διοίκηση στην ενεργεία στην παροχή νερού στα νοσοκομεία στην γεωργική παραγωγή και στην ναυτιλία.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι με βάση το σχέδιο Μάρσαλ η τότε Ελληνικές κυβερνήσεις έπρεπε για κάθε δολάριο που ξόδευαν οι Αμερικανοί να καταβάλει ισόποσο σε δραχμές στο λογαριασμό Δραχμών Ανασυγκροτήσεων, ο οποίος λογαριασμός ήταν κάτω από τον έλεγχο των εδώ εδρευόντων αμερικανικών αποστολών.
Χαρακτηριστικά όλα τα παραπάνω για την πολιτική οικονομική στρατιωτική μα και κοινωνική ευθεία παρέμβαση των ΗΠΑ στην χώρα.
Τουλάχιστον τότε ο κίνδυνος για τα συμφέροντα τους, ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών, ήταν υπαρκτός.
Το τρομακτικό παρών
Σήμερα που, εν μέρη δικαίως, εξαλείφθηκε ο κομμουνιστικός κίνδυνος το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα αγκομαχά μέσα στην σαπίλα του.
Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας υποφέρουν από πείνα.
Συμφώνα δε με τον ΟΗΕ , 60 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από οξύ υποσιτισμό, ενώ κάθε χρόνο 5 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν εξαιτίας του και ακόμα χειρότερα 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών όπως μαγουλάδες ή σκωλικοειδίτη.
4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο και το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό στις κατοικίες τους.
3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν ουδεμία πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας.
113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες είναι τελείως αναλφάβητοι.
Και τόσα άλλα που λόγο οικονομίας χώρου δεν δίνατε να γραφτούν.
Μέσα σε αυτόν τον κόσμο είναι που διάφοροι πολιτικοί υπηρέτες πολυεθνικών, και ιδεολόγοι διαφημιστές του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου συστήματος σε αγαστή σύμπραξη με τα ανθρώπινα εξαρτήματα των ΜΜΕ, προσαρμοσμένοι στις σκοπιμότητες και στα συμφέροντα της μιας ή της άλλης ομάδας της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας, ανακάλυψαν έναν καινούργιο εχθρό το «κράτος πρόνοιας των συντεχνιών». Και προσπαθούν να μας πείσουν ότι η δυστυχία του κόσμου είναι αποτέλεσμα της μεγέθυνσης του κράτους.
Ότι για τα δεινά των ανθρώπων του μόχθου δεν φταίει ότι έκοψαν μισθούς συντάξεις λόγο «κρίσης», ή ότι διαλύουν τα ψίχουλα της κοινωνικής ασφάλισης στο όνομα της «αναδιάρθρωσης» και του ανορθολογισμού δαπανών».
Τα σοβαρά προβλήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν είναι τα «stress tests» των τραπεζών, η επίδραση του ελληνικού «PSI» στις ευρωπαϊκές τράπεζες, με το αν θα γίνει «haircut» του Ελληνικού «χρέους», τι θα γίνει με τις αποδώσεις των «credit default swap», τα ιστορικά υψηλά των ελληνικών CDS, με το αν ήταν ικανοποιητική η συμμετοχή των ιδιωτών στην αναδιάταξη του ελληνικού χρέους ,με το ποτέ θα πάρουμε την 6 δόση από το ΔΝΤ ώστε να αποφύγουμε την πτώχευση ,ακόμα και με το ποια είναι η άποψη του κυρίου Μάνου για όλα τα προηγούμενα προβλήματα της οικονομίας.
Διότι αν όλα αυτά πάνε καλά τότε δεκάδες εταιρίες παγκόσμιων αποεθνικοποιημένων κεφαλαίων θα έρθουν στην Ελλάδα η οποία από αποικία θα έχει μετατραπεί σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, σε ένα προτεκτοράτο όπου θα υπάρχουν εκατομμύρια θέσεις δουλοπάροικων ή στην καλύτερη, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι.
Όπου θα υπάρχει τεράστια παραγωγή αγροτικών προϊόντων και όλο και περισσότερη πείνα, Όπου θα υπάρχουν χιλιάδες σχολεία χωρίς βιβλία, όπου θα υπάρχουν χιλιάδες σπίτια καθώς και περισσότερες άστεγες οικογένειες…
Τα οφέλη είναι τεράστια σε κάθε περίπτωση διότι η σύμφυτη του καπιταλισμού με την διεύρυνση του κέρδους είναι η προϋπόθεση της επιβίωσης του. Και διεύρυνση του κέρδους χωρίς ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών, επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, ελευθερία των απολύσεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών, και ταυτόχρονες φοροαπαλλαγές για τα πολυεθνικά κεφάλαια δεν νοείτε.
Βασιλιάς το κέρδος ,που από την φύση του εξατομικεύει τα πάντα με ιδεώδη το συμφέρον και την προσωπική επικράτηση.
Μα η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο ελεύθερων ζωνών και μάλιστα η Ελλάδα θα συγκεντρώσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία της (τράπεζες, ακίνητα, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες κλπ) σε μια εταιρία,από τον παπατζή ΓΑΠ θα επιφέρει και το τέλος της όποιας ανεξάρτητης πολιτικής απομένει στην χώρα.
Μακρινά και αόρατα οικονομικά κέντρα θα λαμβάνουν τις αποφάσεις που θα αφορούν την ζωή την εργασία ακόμα και την συμπεριφορά των πολιτών και οι ντόπιες ορδές των γενίτσαρων που παριστάνουν την Ελληνική κυβέρνηση, με ύφος Πάγκαλου και με αρωγή των κρατικών υπηρεσιών καταστολής θα αναλαμβάνουν με την βία να επιβάλουν.
Άλλωστε αυτό που θα απομένει σε αυτά τα ανδρείκελα που κυβερνάνε θα είναι ο ρόλος του τοποτηρητή των οικονομικών συμφερόντων των πολυεθνικών εταιριών με δικαιοδοσία μόνο στην καταστολή και την ΒΙΑ.
Ξέρουν καλά τα ανδρείκελα που κυβερνάνε ότι οι εκβιασμοί τους οι απειλές τους και ο αυταρχισμός τους που είναι αποτελέσματα των πολιτικών αποφάσεων τους, οδηγεί την μεγάλη πλειοψηφία στην σιωπή στην παραίτηση στην υποταγή. Η ανεύρεση του μεροκάματου γίνετε σε αυτό το στάδιο ο στόχος ζωής. Προέχει η επιβίωση.
Ας προσέξουν όμως γιατί υπάρχουν και αυτοί που θα αντισταθούν με λύσσα ψυχής στον σκατόκοσμο τους. Που θα αντιτάξουν Βία στην Βία τους. Αναλγησία στην αναλγησία τους.
Ας προσέξουν ακόμα και αυτούς που σιωπούν μέσα στην καρτερία τους διότι η απόγνωση παντού και πάντα είναι ο προθάλαμος της έκρηξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου