Η παρακμή της πολιτικής και η μετάλλαξή της, Της ΜΕΛΙΝΑΣ ΒΟΛΙΩΤΗ

Τι είδους είναι αυτό το μοντέλο της κυβέρνησης - προϊόν των απερίγραπτων καιρών που ζούμε; Γνωρίζαμε μέχρι τούδε την προσωρινή υπηρεσιακή κυβέρνηση που οδηγεί σε εκλογές. Γνωρίζαμε το δείγμα της κυβέρνησης συνεργασίας μετά από εκλογές, όπου ο συσχετισμός υπαγορεύει σχήμα συνεργασίας. Αυτό το καινοφανές πείραμα είναι πραγματικά αδιανόητο, αλλά θα μου πεις αφού ζούμε σε συνθήκες αρμοστείας....



Αγαπητή Ευγενία,

Βγήκαμε από τα μπιλοζίρια, τι νομίζεις; Μάλλον εγκατασταθήκαμε για τα καλά στις υπό το μηδέν θερμοκρασίες. Τώρα που σου γράφω δεν έχει γίνει γνωστή η σύνθεση της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Αλλά νομίζω ότι αφού το προφίλ είναι γνωστό, τα πρόσωπα είναι το δευτερεύον. Άλλωστε, τι θα είναι; Οι διακομματικά πρόθυμοι-ες του Μνημονίου. Όσοι-ες έδωσαν εξετάσεις «προσαρμογής» (με τρώει να πω υποτέλειας, αλλά η …αγωγή μου δεν επιτρέπει) στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται ευρωπαϊκά, όπου οι αγορές δεν αρκούνται στην άτυπη ηγεμονία, αλλά περιβάλλονται και με το θεσμικό πολιτικό κύρος. Αν αυτό δεν είναι ήττα της πολιτικής, τότε τι είναι;

Άραγε είναι ευχαριστημένο το πολιτικό προσωπικό της χώρας με αυτή την εξέλιξη; Αντιλαμβάνεται ότι αδειάστηκε; Κατανοεί, ότι οι τεράστιες -πλαστές- αυτοδυναμίες τινάχθηκαν στον αέρα; Βλέπει, ότι όλα τα διαχρονικά επιχειρήματα περί ακυβερνησίας, όταν δεν υπάρχει αυτοδυναμία, αποδείχτηκαν έωλα; Και θεωρεί, ότι μετά τη μεταβατική αυτή κυβέρνηση θα πιάσει το νήμα από 'κει που το άφησε; Πλανάται πλάνην.

Η πολιτική δέχθηκε καίριο πλήγμα από τη στιγμή που συρρικνώθηκε στη διεκπεραίωση των βουλήσεων των χρηματοπιστωτικών κύκλων, από τη στιγμή που συναίνεσε να αντικατασταθεί από τεχνοκράτες.

Τι είδους είναι αυτό το μοντέλο της κυβέρνησης - προϊόν των απερίγραπτων καιρών που ζούμε; Γνωρίζαμε μέχρι τούδε την προσωρινή υπηρεσιακή κυβέρνηση που οδηγεί σε εκλογές. Γνωρίζαμε το δείγμα της κυβέρνησης συνεργασίας μετά από εκλογές, όπου ο συσχετισμός υπαγορεύει σχήμα συνεργασίας. Αυτό το καινοφανές πείραμα είναι πραγματικά αδιανόητο, αλλά θα μου πεις αφού ζούμε σε συνθήκες αρμοστείας…

Η ευφορία του ευρύτερου συστήματος είναι χαρακτηριστική για το ποιος βγήκε κερδισμένος από το στραπάτσο του πολιτικού συστήματος και τη διαπόμπευση του πολιτικού κόσμου. Όχι ότι ήταν στο επίπεδο των απαιτήσεων, βέβαια. Αλλά κι αυτό το φτύσιμο; Να γιατί εγώ ήμουν αντίθετη με τις επιθέσεις κατά των πολιτικών, που είχαν λάβει μορφή μόδας. Το είδαμε και σε άλλες περιπτώσεις αυτό το παιχνίδι. Τι προηγήθηκε του μπερλουσκονισμού; η απαξίωση του πολιτικού κόσμου. Τι προηγήθηκε της χούντας; Η συνολική ενοχοποίηση της πολιτικής. Γιατί η απάντηση δεν είναι η απόρριψη της πολιτικής λειτουργίας, αλλά η εξυγίανση και η ανανέωσή της. Και αυτό γίνεται με κάποιους τρόπους, βέβαια. Και, βεβαίως, γίνεται με την αποφασιστική στάση των πολιτών να μην αποτελούν μέρος του πελατειακού παιγνίου, αλλά να αναδεικνύουν τις εστίες διαφθοράς και να απαιτούν την τιμωρία των λυμεώνων του δημόσιου πλούτου.

Δεν χρειάζεται να ρωτάς. Φυσικά, δεν συμμερίζομαι την ευφορία των κατεστημένων κύκλων και των ακολούθων τους. Από τη φεμινιστική σκοπιά, οι εξελίξεις προδιαγράφουν νέες δυσκολίες, για να μην πω ήττα για την επιδίωξη της ισότητας. Η πρώτη ήττα είναι φυσικά η απαξίωση της εργασίας, ως θεμελιώδους δικαιώματος. Η ανεργία, που γνωρίζει νέα έξαρση και οι ποικίλες μορφές ελαστικότητας, στις οποίες θριαμβεύει πλέον η εκ περιτροπής απασχόληση, δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα στην αγορά εργασίας. Θέτουν σε κίνδυνο την επιδίωξη των γυναικών να έχουν εργασία και οικονομική αυτοδυναμία, που είναι ο πρώτος όρος για την κοινωνική τους αυτοδυναμία.

Τώρα σε αυτή τη δυσκολία προστίθεται και η άλλη, η παρακμή της πολιτικής και η μετάλλαξή της. Οι τεχνοκρατικές ελίτ δεν έχουν και πολύ χώρο για συμμετοχή των γυναικών. Πάντως πολύ λιγότερο από ότι το κομματικό-πολιτικό σύστημα αναγκάσθηκε να δημιουργήσει υπό την πίεση του κινήματος. Άλλωστε το κομματικό σύστημα έχει διεύθυνση και τηλέφωνο, μπορεί να πιεσθεί. Οι αόρατες αγορές και οι δαιδαλώδεις διάδρομοι της οικονομικής παντοδυναμίας είναι δυσκολότερο να εντοπιστούν. Οι επιλεγμένες γυναίκες που θα αξιοποιηθούν ως μονάδες, θα εκπροσωπούν τον εαυτό τους και θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αγορών. Αν «το μοντέλο Παπαδήμου» δεν είναι παρένθεση αλλά κανονικότητα, το αίτημα για ίση συμμετοχή των φύλων στα κέντρα των πολιτικών αποφάσεων θα βρει τοίχο.

Γι' αυτό λέω. Το γρηγορότερο να επιστρέψουμε στην πολιτική ζωή με τη διενέργεια εκλογών! Να βγούμε από τα μπιλοζίρια!

ΜΕΛΙΝΑ ΒΟΛΙΩΤΗ ΑΥΓΗ