Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Να γιατί δεν θα πεθάνει η Ελλάδα, του Κώστα Χαρδαβέλλα

Να γιατί δεν θα πεθάνει η Ελλάδα
Τον λένε Θανάση Ζαφειρίου. Είναι ένας φτωχοδιάβολος της Θεσσαλονίκης με 4 παιδιά που περπατάει με μπαστούνι από τα 22 του, τότε που πήδηξε από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο από ύψος 100 μέτρων και σώθηκε!




Πάμε πίσω 37 χρόνια. Κύπρος 1974, εισβολή των Τούρκων.
Φεύγουν από την Ελευσίνα 15 μεταγωγικά αεροπλάνα γεμάτα με Έλληνες καταδρομείς που πάνε στη Λευκωσία να πολεμήσουν τους Τούρκους, δίπλα από τους Κύπριους και Έλληνες στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ.
Από ένα λάθος τα αντιαεροπορικά των Κυπρίων χτυπούν τα ελληνικά αεροπλάνα που τα πέρασαν για τούρκικα. Το αεροπλάνο που βρισκόταν ο κομάντο Θανάσης Ζαφειρίου παίρνει φωτιά όταν το χτυπάει ένα εμπρηστικό αντιαεροπορικό βλήμα.
Μέσα στο αεροπλάνο 39 καταδρομείς, οι δύο πιλότοι και ο ναυτίλος του Ντακότα της Πολεμικής Αεροπορίας αρχίζουν να καίγονται ζωντανοί.
Ουρλιαχτά, βρισιές, επίκληση στην Παναγία, φωνές «Μάνα μου, σώσε μας» από τους Έλληνες κομάντος, καθώς το αεροπλάνο πέφτει, κι αυτοί καίγονται ζωντανοί.
Μόνο ο ψυχωμένος Θανάσης Ζαφειρίου λίγο πριν το αεροπλάνο συντριβεί στο έδαφος, ανοίγει την πόρτα και πηδάει από ύψος 100 μέτρων χωρίς αλεξίπτωτο.
Όλοι οι άλλοι σκοτώνονται. Ο Θανάσης πέφτει πάνω σε κάτι θάμνους έξω από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, σπάει κόκκαλα, διαλύεται το σώμα του, θα μείνει 4 χρόνια στο νοσοκομείο, αλλά κάποια στιγμή θα σηκωθεί όρθιος και θα κάνει οικογένεια στη Θεσσαλονίκη.
1982, η τηλεοπτική εκπομπή «Ρεπόρτερς» (Δημαράς, Λιάνης Χαρδαβέλλας) εμφανίζουν για πρώτη φορά στην τηλεόραση τον Θανάση Ζαφειρίου και φροντίζουν ο άνεργος τότε ήρωας – καταδρομέας να αποκτήσει μία άδεια για Προπό. Από τότε θα βρεθώ με τον Θανάση 2-3 φορές, έτσι για ένα γεια σου και πάντοτε για να μου πει εκείνος ένα ευχαριστώ για ότι κάναμε γι' αυτόν.
2011, σήμερα. Χτυπάει το κινητό μου πρωί-πρωί: Έλα αδελφέ, ο Θανάσης ο κομάντο είμαι από Θεσσαλονίκη» ακούω τη βροντερή φωνή του.
«Βλέπω ότι έκλεισε το Alter και σκέφτηκα ότι θα είσαι άνεργος και άφραγκος μέρες που έρχονται. Μη σε νοιάζει τίποτα. Ο φίλος σου ο κομάντο ο Θανάσης είναι για σένα εδώ. Για ότι θέλεις. Λεφτά θέλεις; Να έρθεις Σαλονίκη να κάνουμε Χριστούγεννα, θέλεις; Να μιλήσω εγώ όπου μπορώ να βρεις δουλειά, θέλεις; Ο κομάντο είναι εδώ αδελφέ. Μην μου στεναχωριέσαι».
Δάκρυσα. Κι με έπνιξε ένας λυγμός. Ο Θανάσης ο κομάντο, ο σακάτης του πολέμου της Κύπρου, ο φτωχοδιάβολος της Θεσσαλονίκης με μία τρύπα προποτζίδικο που βγάζει δεν βγάζει το νοίκι του «είναι για μένα εδώ» γιατί το Alter είναι κλειστό.
Γι' αυτό πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν θα πεθάνει ποτέ όσο κι αν τη χτυπάνε.
Γιατί αυτή η χώρα έχει Θανάσηδες, που αγαπάνε το συνάνθρωπό τους και είναι έτοιμοι να του δώσουν και το υστέρημά τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: