Δάφνη Σφέτσα
Λίγο κρατά η ανακούφιση για το τέλος του 2011, όταν και η νέα χρονιά “υπόσχεται” τα ίδια και χειρότερα: οι μνημονιακές δυνάμεις του τόπου ακολουθούν πιστά τον μονόδρομο της λιτότητας, της επίθεσης σε εργασιακά και ευρύτερα κοινωνικά δικαιώματα με στοίχημα τον ολοκληρωτικό αφανισμό τους. Η... προοπτική βέβαια αυτή δεν δημιουργεί όρους συναίνεσης: Εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχει και η αυτοσυντήρηση.
.
Όταν λοιπόν η μόνη υπόσχεση που μπορούν να δώσουν οι κυρίαρχοι είναι η καταστροφή, το πεδίο είναι ανοιχτό για τη διατύπωση εναλλακτικής πρότασης. Αρκεί βέβαια να υπάρχει η κρίσιμη δύναμη -κοινωνική, αλλά και πολιτική- που θα αξιοποιήσει το κενό. Εκεί έχει και τις ρίζες της η ενωτική πρόταση που επίμονα επαναφέρει η ριζοσπαστική αριστερά μιλώντας για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης, την ανάγκη “να δώσουμε μια νέα πολιτική ελπίδα” που επανέλαβαν αρκετές φορές μέσα στη χρονιά τα στελέχη της. Και παρά τις δυσκολίες, εγγενείς και εξωγενείς, τα βήματα που έχουν γίνει είναι πολλά. Πάρα πολλά για την ακρίβεια, αν αναλογιστούμε ότι, ένα χρόνο πριν, τέτοιες μέρες, ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία είχε πάψει να υπάρχει...
Από τις διαβουλεύσεις εντός, στις συμμαχίες
Όταν ξεκινούσε η χρονιά, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν συναντήσεις. Όπως και τώρα δηλαδή, που η έναρξη της νέας χρονιάς θα σημάνει και την έναρξη της δεύτερης φάσης των συζητήσεων με τις ευρύτερες δυνάμεις που αναζητούν και υπερασπίζουν μια αντιμνημονιακή- αντινεοφιλελεύθερη προοπτική για τον τόπο. Μόνο που, ένα χρόνο πριν, οι συναντήσεις ήταν εντός: οι συνιστώσες και τα στελέχη της ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα από διαβουλεύσεις αναζητούσαν καταρχήν αν κι έπειτα πώς θα γίνει αυτό που μετέπειτα ονομάστηκε επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η προσπάθεια να επουλωθούν οι πληγές από την κατ' ουσίαν διάσπαση των περιφερειακών εκλογών σφραγίστηκε το περασμένο καλοκαίρι, στα μέσα Ιουλίου, με την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Εκεί όπου η συμμαχία βάθυνε, εκεί όπου ο πρόεδρος της Κ.Ο. Αλέξης Τσίπρας διατύπωσε για πρώτη φορά το αίτημα - στόχο συγκρότησης ενός νέου συνασπισμού εξουσίας και έτεινε χείρα συνεργασίας προς όλους τους αντιμνημονιακούς ονομαστικά: τις δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ (συγκροτημένες ομάδες, στελέχη, μέχρι πρότινος ψηφοφόροι), το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους.
Το “ταμείο” που γίνεται στο τέλος της χρονιάς δεν περιλαμβάνει μόνον την ανακοίνωση της συνεργασίας από τη Σοφία Σακοράφα και από άλλες δυνάμεις που έχουν αποδεσμευτεί από το ΠΑΣΟΚ, ακόμη δε και το μεγάλο ακροατήριο που έχει στρέψει την προσοχή του στη ριζοσπαστική αριστερά, όπως φαίνεται από τις δεκάδες εκδηλώσεις πρωτοφανούς μαζικότητας του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη χώρα και από τις δημοσκοπήσεις. Πρώτα από όλα, περιλαμβάνει τη διαφύλαξη του “κοινού σπιτιού”, την αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν και η βάση για τα παραπάνω.
Το 2011 έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ
Αντοχή που δεν δοκιμάστηκε μόνον εσωκομματικά. Το δόγμα “Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ”, που ακολούθησαν οι μνημονιακές δυνάμεις καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, κατηγορώντας τον για τις αποδοκιμασίες που δέχτηκαν οι εκπρόσωποί τους από το Βερολίνο και το Παρίσι μέχρι τα Τρίκαλα και την Κοζάνη, δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι θα τους γυρίσει -όπως έγινε τελικά- μπούμερανγκ. Παρ' ότι “αν ο αντίπαλός σου σε χτυπά, κάτι σωστό κάνεις”, οι λιθοβολισμοί από τα “μεγάλα” κανάλια, τις “επώνυμες” δημοσιογραφικές πένες, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, με άλλα λόγια το σύστημα, ήταν μια γερή δοκιμασία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκφράστηκε μέσα από τον πρόεδρο της Κ.Ο. και τις ανακοινώσεις της Γραμματείας, επέμεινε στη γραμμή "ούτε βήμα πίσω" και στη σκληρή αντιπολιτευτική του τακτική. Εξάλλου στο στόχαστρο βρέθηκε διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις και αμφισβήτησε με ένταση τους “μονόδρομους της σωτηρίας”. Όχι μόνο δεν κλονίστηκε, αλλά τελικώς λειτούργησε θετικά για τη συσπείρωση του κόσμου της αριστεράς. Η στοχοποίηση πάντως δεν έπεσε από τον ουρανό. Η γκεμπελική προπαγάνδα είχε πραγματική αιτία από πίσω της: Το 2011 δεν είχε μόνο κυβερνητικά μέτρα και φτωχοποίηση του πληθυσμού, αλλά και πολυποίκιλες αντιστάσεις που η ριζοσπαστική αριστερά στήριξε με όλες τις δυνάμεις της.
Η εξεγερμένη Ελλάδα
Ο πρώτος μεγάλος αγώνας, ίσως και ο πιο δύσκολος, της χρονιάς που φεύγει ήταν η απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών στη χώρα μας για νομιμοποίηση. Η ριζοσπαστική αριστερά δεν “διάλεξε” βέβαια να γίνει η απεργία πείνας, διάλεξε όμως τη στήριξη του δίκαιου αγώνα των 300 και συνέβαλε στην επιτυχή έκβασή του. Την ίδια περίπου περίοδο το κίνημα “Δεν Πληρώνω” απλωνόταν από τα διόδια στις αστικές συγκοινωνίες. Στα μέσα Μαΐου, η πανεργατική απεργία χτυπιέται από τις δυνάμεις καταστολής, ο Γιάννης Καυκάς νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση και η κυβέρνηση τα 'ρίχνει' στους βουλευτές Παν. Λαφαζάνη και Η. Διώτη που βρέθηκαν στο νοσοκομείο!
Τη στιγμή που, παρά την “επίσημη” έναρξη του καλοκαιριού, το σκοτάδι απλώνεται πάνω από την Αθήνα, με τη δολοφονία του 44χρονου Μανώλη Καντάρη για μια κάμερα και τα “αντίποινα” των ακροδεξιών συμμοριών που, με την ανοχή-συνενοχή της αστυνομίας και κατ' επέκταση της κυβέρνησης, αλωνίζουν στο κέντρο, σπάνε μαγαζιά μεταναστών, ξυλοκοπούν, δολοφονούν τον 21χρονο από το Μπαγκλαντές, έρχονται οι πλατείες. Η μάζα χιλιάδων, δεκάδων, κάποιες Κυριακές ακόμη και εκατοντάδων χιλιάδων Αγανακτισμένων που μουτζώνουν τη Βουλή, γίνεται κίνημα με αίτημα “να φύγει η κυβέρνηση”.
Κορύφωση είναι το διήμερο 28 και 29 Ιουλίου, κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, όταν οι απειλές Πάγκαλου ότι “θα γίνουμε Αργεντινή” διαψεύστηκαν μόνο εν μέρει. Μπορεί τα τανκς να μην βγήκαν, αλλά η καταστολή ήταν ανείπωτη, νεκρός δεν υπήρξε από τύχη - όσοι βρέθηκαν στο Σύνταγμα ξέρουν ότι δεν αποτελεί υπερβολή. Τη σκυτάλη παίρνει το φθινόπωρο, με την 48ωρη πανεργατική του Οκτωβρίου. Η πρώτη ημέρα της κινητοποίησης είχε τον περισσότερο κόσμο μεταπολιτευτικά, είπαν οι παλιότεροι, με χαρακτήρα μάλιστα πολιτικό: "Να φύγει η κυβέρνηση". Ακολουθεί η πανελλαδική εξέγερση της 28ης Οκτωβρίου και η κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Το κίνημα ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ συνεχίζει με λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, δομές αλληλεγγύης -κοινωνικά ιατρεία, παντοπωλεία, φαρμακεία κ.ο.κ.- "ξεφυτρώνουν" σε όλη τη χώρα, ενώ εν μέσω της χρονιάς οι περισσότεροι κλάδοι βρέθηκαν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις: Εκτός από τις φοιτητικές καταλήψεις ενάντια στον νόμο Διαμαντοπούλου, σε ανάλογες δυναμικές ενέργειες προχώρησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέλαβαν τα δημόσια κτήρια, ακόμη δε και οι γιατροί! Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε "και υπόσχεται ότι θα βρεθεί στο πλάι των εργαζομένων και της νεολαίας σε όλες τις δύσκολες μάχες της επόμενης περιόδου", όπως αναγράφεται στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα. Ούτε βήμα πίσω δηλαδή.
Τα καλύτερα ή τα χειρότερα έρχονται;
"Η κοινωνική πλειοψηφία υπάρχει και μένει να γίνει και πολιτική", είναι επίσης μια φράση που επανέλαβαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς τα στελέχη της ριζοσπαστικής αριστεράς, στηρίζοντας την εκτίμησή τους σε αυτήν τη βεντάλια αγώνων που αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται. Για το 2012 λοιπόν μένουν ερωτήματα: Θα μπορέσει η αριστερά να είναι εκείνη που θα δώσει την "υπόσχεση", θα εμπνεύσει, θα δώσει ελπίδα και προοπτική καλύπτοντας το υπαρκτό κενό; Μπορεί αντί για τα χειρότερα να έρθουν τα καλύτερα; Και πριν σπεύσει το 99% των απαισιόδοξων της Ελλάδας (σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο) να απαντήσει αρνητικά, ας θυμηθούμε το σύνθημα των Αμερικανών ακτιβιστών: Είμαστε το 99%.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου