ΚΚΕ: Έως πότε η ηγεσία του θα αρνείται την κοινή δράση;Του Κώστα Μπούκα*

1^ο Μέρος

Είναι αλήθεια δύσκολο αλλά και συνάμα στενάχωρο όταν, αναφερόμενος σε έναν πολιτικό σχηματισμό της αριστεράς, προσπαθείς να αναδείξεις, έστω και στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου, σοβαρά πολιτικά λάθη, διασπαστικές λογικές, αναντιστοιχία και γύρισμα της πλάτης στα πολιτικά ζητούμενα των καιρών και εγκατάλειψη της πάγιας μαρξιστικής και λενινιστικής αρχής για ενότητα και κοινή δράση των εργαζομένων και καταπιεσμένων.

Πολύ περισσότερο όταν αναφέρεσαι στο ΚΚΕ, το οποίο τα παλαιότερα χρόνια έχει να επιδείξει σελίδες δόξας και άφθαστου ηρωϊσμού, αλλά και σελίδες μαύρες από ενέργειες και αποφάσεις που οφείλονται στις κατώτερες των περιστάσεων κομματικές ηγεσίες, γεγονός που επαναλαμβάνεται και με τη σημερινή ηγεσία του, η οποία βαρύνεται με την τελευταία διάσπαση του 1991, αλλά και στο πώς προσλαμβάνει και μετουσιώνει σε καθημερινή δράση διαστρεβλώνοντας το απελευθερωτικό όραμα που συγκλόνισε και εξακολουθεί να συγκλονίζει και να πυρπολεί τη σκέψη και τις καρδιές των εργαζομένων του πλανήτη εδώ και δύο αιώνες, τον σοσιαλισμό.

Την τελευταία διετία, επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ εντάθηκαν και εμφάνισαν καθαρότερα τις ταξικές τους διαστάσεις οι πολιτικές που ακολουθούνται, αποκάλυψαν ακόμη περισσότερο τη συστημική κρίση του καπιταλισμού, καθώς και την κρίση υπερσυσσώρευσης. Πολιτικές που θα οξυνθούν περισσότερο με τη νέα μνημονιακή κυβέρνηση Παπαδήμου και θα οδηγήσουν στον εξανδραποδισμό του λαού μας στο πλιάτσικο και το φαγοπότι σε βάρος του παραγωγικού ιστού της χώρας, που οι εργαζόμενοι έχτισαν από τα χρόνια του Μεσοπολέμου μέχρι σήμερα με κόπους, ιδρώτα, αίμα και στερήσεις.

Την τελευταία δεκαετία, με απόφαση των καθοδηγητικών του οργάνων, το ΚΚΕ προχώρησε σε πλήρη και κάθετη ρήξη του συνδικαλιστικού κινήματος, δημιουργώντας το συνδικαλιστικό μόρφωμα του ΠΑΜΕ, το οποίο επιδιώκει να παίξει έναν οιονεί "ρόλο" τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, με την ταυτόχρονη κατάργηση της μέχρι τότε συνδικαλιστικής του παράταξης, της ΕΣΑΚ-Σ. Η ενέργεια αυτή αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί τεράστιο πολιτικό λάθος, γιατί η διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος, ιδιαίτερα σήμερα, που η ταξική επίθεση του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών δυνάμεων εντός και εκτός της χώρας και των πολιτικών εκφραστών του αστικού μπλοκ εξουσίας έχει ενταθεί και αναβαθμιστεί, έχει περάσει σε ένα ποιοτικά ανώτερο στάδιο από αυτό που γνωρίζαμε με στόχο την πλήρη ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, τη δημιουργία συνθηκών γαλέρας, την εξάλειψη κάθε συνδικαλιστικής μορφής έκφρασης, την αφαίρεση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, της νεολαίας, των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων και της φτωχής αγροτιάς, που υπήρξαν ως αποτέλεσμα της ταξικής διαπάλης και μάχης στο διάβα του χρόνου. Αποτελεί τεράστιο πολιτικό λάθος γιατί, εκτός της μη ύπαρξης ενιαίας συνδικαλιστικής έκφρασης, άρα και αγώνων των εργαζομένων, αντικειμενικά η διάσπαση ρίχνει νερό στον μύλο των δυνάμεων που διατηρούν τον πλούτο και τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, που θέλουν αύξηση των κερδών τους και διατήρηση της εξουσίας τους, της εξουσίας της αστικής τάξης. Ας αναρωτηθούμε: η τακτική του "διαίρει και βασίλευε" ποιους βολεύει και εξυπηρετεί σήμερα; Σίγουρα όχι τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Μετά από χρόνια, κάποια σύνοδος της Κ.Ε. ή Συνέδριο του ΚΚΕ θα αναγνωρίσει τη δημιουργία του ΠΑΜΕ «ως λάθος αριστερής απόκλισης και σεχταριστικής παρέκκλισης», όπως γίνεται συνήθως για διάφορα θέματα στην ιστορική διαδρομή αυτού του κόμματος.

Η δημιουργία του ΠΑΜΕ ήρθε να ικανοποιήσει μικροκομματικές λογικές που στόχευαν και στοχεύουν στην ιδεολογικοπολιτική και συνδικαλιστική περιχαράκωση των γραμμών του ΚΚΕ, τη μη όσμωση των μελών και στελεχών του με τις άλλες απόψεις των εργαζομένων στα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, όπου εκεί, στο καθημερινό πεδίο της ταξικής πάλης, της ζύμωσης και πολιτικής διαπάλης, θα διαπίστωναν την ορθότητα ή μη της πολιτικής αυτής. Ταυτόχρονα δίνει και τη δυνατότητα στρατολόγησης κομματικών μελών από όσους εργαζομένους εντάσσονται σε αυτό το συνδικαλιστικό σχήμα, μιας και τα συνδικάτα θεωρούνται "παραρτήματα" του κόμματος, κάτι σαν το μακρύ του χέρι, πολλές φορές μην τηρώντας καν τα προσχήματα. Δυστυχώς θυμίζει "κοινωνικό αναχωρητισμό" αυτή η στάση, παρόμοια με εκείνη που ακολουθούν οι καλόγεροι, ανάγοντας τη δογματική λογική όχι μόνο σε σημείο θεωρητικής αναφοράς και ανάλυσης, αλλά και καθημερινής πρακτικής. Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το ερώτημα: πότε υπήρξε λάθος η "γραμμή"; Τότε που οι δυνάμεις του ΚΚΕ συμμετείχαν στις κοινές συγκεντρώσεις, πορείες και διαδηλώσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και είχαν τον δικό τους ομιλητή, όπως όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, ή τώρα που προτιμάνε τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στην πλατεία Ομονοίας ή όπου αλλού, με μοναδικό ομιλητή τα κομματικά τους στελέχη; Άραγε αυτά τα "γράμματα" δίδασκε ο Λένιν για τη δουλειά των κομμουνιστών στα συνδικάτα;

Είναι χρήσιμο στο στελεχικό απαράτ του Περισσού να ξεσκονίσει και να διαβάσει πάλι τα γραπτά των κλασικών του Μαρξισμού, γιατί τώρα δεν υπάρχει Κομμουνιστική Διεθνής για να παρέμβει, όπως έκανε στα μέσα της δεκαετίας του '30, και να διορθώσει τη λάθος σεχταριστική πολιτική που ακολουθούσε τότε το ΚΚΕ αποκαλώντας σοσιαλφασίστες τις υπόλοιπες δυνάμεις και μη δεχόμενο να υπάρξει κοινή δράση και μέτωπο. Το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον, ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των τριτοβάθμιων οργάνων είναι ξεπουλημένες και ανίκανες να οργανώσουν οποιαδήποτε αντίσταση και πάλη, ισχύει και αποκτά δυστυχώς τραγική επικαιρότητα. Πού πήγαν όμως οι πάγιες θέσεις του ΚΚΕ για ένα σωματείο, μια ομοσπονδία, μια ΓΣΕΕ και μια ΑΔΕΔΥ που διακηρύσσονταν στα κομματικά ντοκουμέντα και διαπαιδαγωγούσαν σε αυτό το πνεύμα χιλιάδες κομματικά μέλη, χρησιμοποιώντας ως αρνητικό παράδειγμα την πολυδιάσπαση του σ.κ. στη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία κ.λ.π.; Η γραμμή είναι καθαρή: όταν δεν ελέγχουμε ή δεν μπορούμε να επηρεάσουμε ένα σωματείο ή ομοσπονδία, το παρακάμπτουμε και δημιουργούμε δικό μας σχήμα, π.χ. συνδικάτο ΟΤΑ Ν. Αττικής, και ας υπάρχουν τα σωματεία των δήμων και η ΠΟΕ-ΟΤΑ.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι το ΚΚΕ και η τότε συνδικαλιστική του έκφραση, η ΕΣΑΚ-Σ, όταν τον Οκτώβριο του 1985 διορίστηκε με πραξικοπηματικό τρόπο διοίκηση στη ΓΣΕΕ, λόγω των αντιδράσεων που υπήρξαν για τα μέτρα λιτότητας που έπαιρνε η κυβέρνηση, δεν ακολούθησαν τον σημερινό δρόμο δημιουργίας ξεχωριστού συνδικαλιστικού "ηγετικού" οργάνου, αλλά κατήγγειλαν τις ενέργειες εκείνες και απαιτούσαν την αποκατάσταση της ομαλότητας όπως και οι υπόλοιπες συνδικαλιστικές παρατάξεις! Φαίνεται όμως ότι ο σκοπός αγιάζει τη λάθος κομματική γραμμή.

* Ο Κώστας Μπούκας είναι μέλος της Ν.Ε. Β' Αθήνας Συνασπισμού

* Το β' μέρος θα δημοσιευθεί σήμερα στην ΑΥΓΗ.