Ανήμποροι άνθρωποι επιδιώκουν με κάθε τρόπο την εισαγωγή τους σε κάποιο νοσοκομείο. Στην απόγνωσή τους φθάνουν να υποκριθούν τους πάσχοντες, ακόμα και τους ψυχικά διαταραγμένους, για να πετύχουν ολιγοήμερη νοσηλεία.
Μοιάζει απίστευτο, αλλά η συχνότητα των περιστατικών καταδεικνύει τη σκληρή πραγματικότητα: Εκατοντάδες άστεγοι «υποδύονται» τους αρρώστους στις γενικές εφημερίες των δημόσιων νοσοκομείων, με στόχο να βρουν στέγη και φαγητό, έστω και για μία νύχτα.
Κάποιοι μάλιστα, δεν διστάζουν να στήσουν έως και ψεύτικους καβγάδες έξω από τα αστυνομικά τμήματα, πολλές φορές μαζί με τους συγγενείς τους, έτσι ώστε με εισαγγελική παρέμβαση να εξασφαλίσουν την εισαγωγή τους για εγκλεισμό στο Δρομοκαΐτειο ώστε να βρουν, στην κυριολεξία, ένα κομμάτι ψωμί και ένα κρεβάτι να κοιμηθούν!
Επίσης, σύμφωνα με τις καταγγελίες εκπροσώπων των εργαζομένων σε νοσοκομεία, όπως το Λαϊκό και ο Ευαγγελισμός, δεκάδες είναι πλέον οι περιπτώσεις αστέγων, που ενώ εισήχθησαν κανονικά για νοσηλεία και τα προβλήματα της υγείας τους αντιμετωπίστηκαν, η παραμονή τους παρατείνεται, καθώς δεν υπάρχουν κρεβάτια στους ξενώνες φιλοξενίας.
Από τη μία πλευρά, η ανθρωπιστική αντιμετώπιση διοίκησης, γιατρών, κοινωνικών λειτουργών, νοσηλευτικού προσωπικού επιβεβαιώνει την ευαισθησία τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άστεγοι.
Από την άλλη, ασφαλισμένοι ασθενείς που περιμένουν την εισαγωγή τους στα νοσοκομεία, στέκονται στην ουρά της λίστας αναμονής. Σε κάθε περίπτωση, η διάθεση των πολύτιμων κλινών που προορίζονται για σοβαρά περιστατικά καθυστερεί.
Επιπρόσθετα, σε σχέση με τα νοσήλια εγείρονται διάφορα ζητήματα, ιδίως στην περίπτωση ανυπαρξίας ασφάλισης, όπως παρατηρείται σε πολλές περιπτώσεις αστέγων. Ετσι, στον ήδη προβληματικό προϋπολογισμό των μεγάλων δημόσιων νοσοκομείων που αποτελεί μόνιμο «αγκάθι» του ΕΣΥ, προστίθενται τα έξοδα της νοσηλείας ανήμπορων συμπολιτών μας.
Πέρα τώρα από τους άστεγους, δραματικά έχει αυξηθεί και ο αριθμός των ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν βγει «στον δρόμο», αλλά για διάφορους λόγους (έχασαν τη δουλειά και την ασφάλισή τους κλπ.) αδυνατούν να καλύψουν ακόμη και τα έξοδα μιας απλής εξέτασης στα εξωτερικά ιατρεία.
Είκοσι χιλιάδες άτομα υπολογίζεται ότι ζουν στους δρόμους των πόλεων τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ το φαινόμενο συνεχώς διογκώνεται.
Και παρά την αύξηση αυτή, οι ξενώνες αστέγων παραμένουν ακριβώς οι ίδιοι: οι δύο του δήμου Αθηναίων, καθώς και εκείνοι του υπουργείου Υγείας, του Ερυθρού Σταυρού και της Κλίμακας δεν ξεπερνούν τις 300 κλίνες, νούμερο που αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, στην Ελλάδα με τους στενούς οικογενειακούς δεσμούς, ο αριθμός των σύγχρονων «Αθλίων» ήταν περιορισμένος. Η οικονομική κρίση όμως «ξεσπίτωσε» ανθρώπους-οικογένειες «πέραν πάσης υποψίας», που έχασαν τη δουλειά τους, την επιχείρησή τους, το σπίτι τους λόγω χρεών.
Τα σημεία που απαγκιάζουν οι άστεγοι συνεχώς αλλάζουν. Κάπως έτσι προέκυψε η λύση των νοσοκομείων που εφημερεύουν. Αυτά είναι τώρα πια τα μοναδικά καταφύγιά τους. Πάνω στα ράντσα των διαδρόμων θα περάσουν άλλη μια παγωμένη νύχτα για να μην πεθάνουν από το κρύο σε κάποιο παγκάκι.
Ο 43χρονος Γιάννης ενάμιση χρόνο τώρα έχει κάνει σπίτι του έναν μικρό χώρο που βρίσκεται κοντά στην κύρια είσοδο του Ευαγγελισμού. Με αυτοσχέδιο κατάλυμα από παλέτες, χαρτόνια και κουβέρτες, κάθε βράδυ προσπαθεί να διώξει από το σώμα του το κρύο, για να αποκοιμηθεί πριν από τις πρώτες ηλιαχτίδες, με την ελπίδα ότι την επομένη ίσως «κάτι» αλλάξει. «Μπορεί να είμαι κάτω από τη σκάλα, αλλά έχω αξιοπρέπεια», αναφέρει ο ίδιος. «Η μάνα μου πέθανε πριν από κάποια χρόνια, πάντα μου έλεγε να είμαι περήφανος και να 'χω το κεφάλι ψηλά. Δεν είμαι ζητιάνος, ούτε κλέφτης. Σέβομαι όλο τον κόσμο. Δεν ήθελα να μείνω στον ξενώνα του δήμου Αθηναίων και έτσι κατέληξα εδώ. Δεν θέλω να γίνομαι βάρος σε κανέναν. Με φροντίζουν από το νοσοκομείο και οι περαστικοί μου φέρνουν φαγητό. Πέρυσι που είχε πολύ κρύο, κοιμήθηκα στο νοσοκομείο γιατί αλλιώς θα πάγωνα».
Ο Τάσος Αντωνόπουλος, πρόεδρος εργαζομένων στο Λαϊκό και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), είναι αποκαλυπτικός: «Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια πλέον έχει καταλήξει σ' ένα νοσοκομείο. Κατά δεκάδες έρχονται οι άστεγοι για δήθεν περίθαλψη, αλλά στη συνέχεια μας ζητούν στέγη, φαγητό, ενώ κάποιοι έχουν μήνες να κάνουν μπάνιο.
Σε κάθε εφημερία έχουμε πάνω από 15 περιστατικά! Οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν διαθέτουν τις κατάλληλες δομές για να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους. Εδώ όμως μετριέται ο πολιτισμός της κάθε χώρας. Δεν μπορείς όταν αντιμετωπίζεις επείγοντα περιστατικά, όπως ένα έμφραγμα ή μια αιμορραγία, να έχεις και τους άστεγους στα πόδια σου. Υπάρχει τρομερό πρόβλημα.
Ωστόσο, κι όταν έχουν ένα πρόβλημα και φροντίζουμε για τη νοσηλεία τους, όταν γίνουν καλά δεν έχουμε πού να τους πάμε, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζουν το κρεβάτι που θα χρειάζεται αύριο κάποιος άρρωστος», εξηγεί ο κ. Αντωνόπουλός.
Επόμενη στάση του οδοιπορικού μας, το Δρομοκαΐτειο. Εκεί, η αποκαλυπτική αφήγηση του Μιχάλη Γιαννάκου, προέδρου των εργαζομένων του νοσοκομείου, συγκλονίζει.
«Ερχονται σ' εμάς άστεγοι που για να εξασφαλίσουν την εισαγωγή και τον εγκλεισμό τους προκαλούν την εισαγγελική παρέμβαση με δήθεν φασαρίες έξω από αστυνομικά τμήματα. Μάλιστα, πολλοί απ' αυτούς δεν έχουν κανένα ψυχιατρικό πρόβλημα. Στόχος τους είναι να εισαχθούν στο νοσοκομείο για 15 ημέρες ή έναν μήνα για να έχουν ένα πιάτο φαγητό και ένα κρεβάτι. Δηλαδή, "μαγειρεύουν" την εισαγγελική τους παραγγελία και για να είναι σίγουροι βάζουν ?στο κόλπο? και συγγενικά πρόσωπα.
Σε κάθε εφημερία έχουμε πάνω από 5 τέτοια περιστατικά, ενώ χαμός γίνεται και στα εξωτερικά μας ιατρεία. Στους, περίπου, 30 ασθενείς που βλέπουν καθημερινά οι γιατροί, πάνω από 10 έρχονται με προβλήματα κατάθλιψης και άγχους εξαιτίας της κρίσης. Θα πρέπει να γίνουν δύο πράγματα: ή να λυθεί το οικονομικό πρόβλημα της χώρας ή το νοσοκομείο να θωρακιστεί και να μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά. Το 2010 νοσηλεύθηκαν 1.000 ασθενείς, φέτος 1.500 και έχουμε συνεχώς επανεισαγωγές».
Τελευταίος μας σταθμός ο Ευαγγελισμός. Και εκεί συναντάς ανθρώπους που μοιάζουν να έχασαν τον έλεγχο της ζωής τους. «Η ελληνική κοινωνία κοιτά μουδιασμένη και προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που τη "βρήκε"», αναφέρει ο Ηλίας Σιώρας, καρδιολόγος και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στον Ευαγγελισμό. «Υπάρχουν δύο κατηγορίες αστέγων σ' εμάς: η μία είναι οι μόνιμα άστεγοι που βρίσκονται γύρω από το νοσοκομείο και η άλλη οι δεκάδες ανήμποροι που έρχονται με διάφορες δικαιολογίες στις εφημερίες για να φάνε και να κοιμηθούν σε κάποιο ράντσο. Επίσης, έχουν τριπλασιαστεί αυτοί που έρχονται στο τμήμα επειγόντων περιστατικών και δεν έχουν ασφάλεια υγείας».
Τα προβλήματα που προκαλεί στα νοσοκομεία η παρουσία των αστέγων δεν έχουν τελειωμό, ενώ εγείρεται και ζήτημα απειλής της υγείας των νοσηλευόμενων. «Οι άνθρωποι αυτοί, ρακένδυτοι όπως μας έρχονται, αποτελούν κινούμενη εστία μολύνσεων για τις υπόλοιπες ευαίσθητες ομάδες ασθενών. Αυτή τη στιγμή νοσηλεύονται σ' εμάς, τουλάχιστον, δύο άστεγοι. Ο ένας είναι οροθετικός και ο άλλος βρίσκεται στην Ορθοπεδική, όπου περιμένει να του βρούμε κρεβάτι σε κάποιον ξενώνα.
Να σημειώσω τέλος, ότι οι τοξικομανείς οροθετικοί έχουν αυξηθεί. Οι ίδιοι μας λένε ότι δεν διστάζουν να κολλήσουν τον ιό, προκειμένου να εισπράξουν το επίδομα των οροθετικών που είναι 700 ευρώ. Ακούγεται σαν ψέμα αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Ενημερώνουμε γι' αυτά τα προβλήματα τον υπουργό Υγείας, τους αρμόδιους λειτουργούς στην Πρόνοια και η απάντηση τους είναι ότι "η Πρόνοια είναι ο μεγάλος ασθενής". Τα νοσοκομεία δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτά τα περιστατικά και η κοινωνική υπηρεσία σηκώνει τα χέρια ψηλά», λέει ο Τάσος Αντωνόπουλος, πρόεδρος εργαζομένων στο Λαϊκό και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία.
Κάποιοι μάλιστα, δεν διστάζουν να στήσουν έως και ψεύτικους καβγάδες έξω από τα αστυνομικά τμήματα, πολλές φορές μαζί με τους συγγενείς τους, έτσι ώστε με εισαγγελική παρέμβαση να εξασφαλίσουν την εισαγωγή τους για εγκλεισμό στο Δρομοκαΐτειο ώστε να βρουν, στην κυριολεξία, ένα κομμάτι ψωμί και ένα κρεβάτι να κοιμηθούν!
Επίσης, σύμφωνα με τις καταγγελίες εκπροσώπων των εργαζομένων σε νοσοκομεία, όπως το Λαϊκό και ο Ευαγγελισμός, δεκάδες είναι πλέον οι περιπτώσεις αστέγων, που ενώ εισήχθησαν κανονικά για νοσηλεία και τα προβλήματα της υγείας τους αντιμετωπίστηκαν, η παραμονή τους παρατείνεται, καθώς δεν υπάρχουν κρεβάτια στους ξενώνες φιλοξενίας.
Από τη μία πλευρά, η ανθρωπιστική αντιμετώπιση διοίκησης, γιατρών, κοινωνικών λειτουργών, νοσηλευτικού προσωπικού επιβεβαιώνει την ευαισθησία τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άστεγοι.
Από την άλλη, ασφαλισμένοι ασθενείς που περιμένουν την εισαγωγή τους στα νοσοκομεία, στέκονται στην ουρά της λίστας αναμονής. Σε κάθε περίπτωση, η διάθεση των πολύτιμων κλινών που προορίζονται για σοβαρά περιστατικά καθυστερεί.
Επιπρόσθετα, σε σχέση με τα νοσήλια εγείρονται διάφορα ζητήματα, ιδίως στην περίπτωση ανυπαρξίας ασφάλισης, όπως παρατηρείται σε πολλές περιπτώσεις αστέγων. Ετσι, στον ήδη προβληματικό προϋπολογισμό των μεγάλων δημόσιων νοσοκομείων που αποτελεί μόνιμο «αγκάθι» του ΕΣΥ, προστίθενται τα έξοδα της νοσηλείας ανήμπορων συμπολιτών μας.
Πέρα τώρα από τους άστεγους, δραματικά έχει αυξηθεί και ο αριθμός των ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν βγει «στον δρόμο», αλλά για διάφορους λόγους (έχασαν τη δουλειά και την ασφάλισή τους κλπ.) αδυνατούν να καλύψουν ακόμη και τα έξοδα μιας απλής εξέτασης στα εξωτερικά ιατρεία.
Είκοσι χιλιάδες άτομα υπολογίζεται ότι ζουν στους δρόμους των πόλεων τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ το φαινόμενο συνεχώς διογκώνεται.
Και παρά την αύξηση αυτή, οι ξενώνες αστέγων παραμένουν ακριβώς οι ίδιοι: οι δύο του δήμου Αθηναίων, καθώς και εκείνοι του υπουργείου Υγείας, του Ερυθρού Σταυρού και της Κλίμακας δεν ξεπερνούν τις 300 κλίνες, νούμερο που αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, στην Ελλάδα με τους στενούς οικογενειακούς δεσμούς, ο αριθμός των σύγχρονων «Αθλίων» ήταν περιορισμένος. Η οικονομική κρίση όμως «ξεσπίτωσε» ανθρώπους-οικογένειες «πέραν πάσης υποψίας», που έχασαν τη δουλειά τους, την επιχείρησή τους, το σπίτι τους λόγω χρεών.
Τα σημεία που απαγκιάζουν οι άστεγοι συνεχώς αλλάζουν. Κάπως έτσι προέκυψε η λύση των νοσοκομείων που εφημερεύουν. Αυτά είναι τώρα πια τα μοναδικά καταφύγιά τους. Πάνω στα ράντσα των διαδρόμων θα περάσουν άλλη μια παγωμένη νύχτα για να μην πεθάνουν από το κρύο σε κάποιο παγκάκι.
Ο 43χρονος Γιάννης ενάμιση χρόνο τώρα έχει κάνει σπίτι του έναν μικρό χώρο που βρίσκεται κοντά στην κύρια είσοδο του Ευαγγελισμού. Με αυτοσχέδιο κατάλυμα από παλέτες, χαρτόνια και κουβέρτες, κάθε βράδυ προσπαθεί να διώξει από το σώμα του το κρύο, για να αποκοιμηθεί πριν από τις πρώτες ηλιαχτίδες, με την ελπίδα ότι την επομένη ίσως «κάτι» αλλάξει. «Μπορεί να είμαι κάτω από τη σκάλα, αλλά έχω αξιοπρέπεια», αναφέρει ο ίδιος. «Η μάνα μου πέθανε πριν από κάποια χρόνια, πάντα μου έλεγε να είμαι περήφανος και να 'χω το κεφάλι ψηλά. Δεν είμαι ζητιάνος, ούτε κλέφτης. Σέβομαι όλο τον κόσμο. Δεν ήθελα να μείνω στον ξενώνα του δήμου Αθηναίων και έτσι κατέληξα εδώ. Δεν θέλω να γίνομαι βάρος σε κανέναν. Με φροντίζουν από το νοσοκομείο και οι περαστικοί μου φέρνουν φαγητό. Πέρυσι που είχε πολύ κρύο, κοιμήθηκα στο νοσοκομείο γιατί αλλιώς θα πάγωνα».
Ο Τάσος Αντωνόπουλος, πρόεδρος εργαζομένων στο Λαϊκό και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), είναι αποκαλυπτικός: «Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια πλέον έχει καταλήξει σ' ένα νοσοκομείο. Κατά δεκάδες έρχονται οι άστεγοι για δήθεν περίθαλψη, αλλά στη συνέχεια μας ζητούν στέγη, φαγητό, ενώ κάποιοι έχουν μήνες να κάνουν μπάνιο.
Σε κάθε εφημερία έχουμε πάνω από 15 περιστατικά! Οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν διαθέτουν τις κατάλληλες δομές για να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους. Εδώ όμως μετριέται ο πολιτισμός της κάθε χώρας. Δεν μπορείς όταν αντιμετωπίζεις επείγοντα περιστατικά, όπως ένα έμφραγμα ή μια αιμορραγία, να έχεις και τους άστεγους στα πόδια σου. Υπάρχει τρομερό πρόβλημα.
Ωστόσο, κι όταν έχουν ένα πρόβλημα και φροντίζουμε για τη νοσηλεία τους, όταν γίνουν καλά δεν έχουμε πού να τους πάμε, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζουν το κρεβάτι που θα χρειάζεται αύριο κάποιος άρρωστος», εξηγεί ο κ. Αντωνόπουλός.
Επόμενη στάση του οδοιπορικού μας, το Δρομοκαΐτειο. Εκεί, η αποκαλυπτική αφήγηση του Μιχάλη Γιαννάκου, προέδρου των εργαζομένων του νοσοκομείου, συγκλονίζει.
«Ερχονται σ' εμάς άστεγοι που για να εξασφαλίσουν την εισαγωγή και τον εγκλεισμό τους προκαλούν την εισαγγελική παρέμβαση με δήθεν φασαρίες έξω από αστυνομικά τμήματα. Μάλιστα, πολλοί απ' αυτούς δεν έχουν κανένα ψυχιατρικό πρόβλημα. Στόχος τους είναι να εισαχθούν στο νοσοκομείο για 15 ημέρες ή έναν μήνα για να έχουν ένα πιάτο φαγητό και ένα κρεβάτι. Δηλαδή, "μαγειρεύουν" την εισαγγελική τους παραγγελία και για να είναι σίγουροι βάζουν ?στο κόλπο? και συγγενικά πρόσωπα.
Σε κάθε εφημερία έχουμε πάνω από 5 τέτοια περιστατικά, ενώ χαμός γίνεται και στα εξωτερικά μας ιατρεία. Στους, περίπου, 30 ασθενείς που βλέπουν καθημερινά οι γιατροί, πάνω από 10 έρχονται με προβλήματα κατάθλιψης και άγχους εξαιτίας της κρίσης. Θα πρέπει να γίνουν δύο πράγματα: ή να λυθεί το οικονομικό πρόβλημα της χώρας ή το νοσοκομείο να θωρακιστεί και να μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοια περιστατικά. Το 2010 νοσηλεύθηκαν 1.000 ασθενείς, φέτος 1.500 και έχουμε συνεχώς επανεισαγωγές».
Τελευταίος μας σταθμός ο Ευαγγελισμός. Και εκεί συναντάς ανθρώπους που μοιάζουν να έχασαν τον έλεγχο της ζωής τους. «Η ελληνική κοινωνία κοιτά μουδιασμένη και προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που τη "βρήκε"», αναφέρει ο Ηλίας Σιώρας, καρδιολόγος και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στον Ευαγγελισμό. «Υπάρχουν δύο κατηγορίες αστέγων σ' εμάς: η μία είναι οι μόνιμα άστεγοι που βρίσκονται γύρω από το νοσοκομείο και η άλλη οι δεκάδες ανήμποροι που έρχονται με διάφορες δικαιολογίες στις εφημερίες για να φάνε και να κοιμηθούν σε κάποιο ράντσο. Επίσης, έχουν τριπλασιαστεί αυτοί που έρχονται στο τμήμα επειγόντων περιστατικών και δεν έχουν ασφάλεια υγείας».
Τα προβλήματα που προκαλεί στα νοσοκομεία η παρουσία των αστέγων δεν έχουν τελειωμό, ενώ εγείρεται και ζήτημα απειλής της υγείας των νοσηλευόμενων. «Οι άνθρωποι αυτοί, ρακένδυτοι όπως μας έρχονται, αποτελούν κινούμενη εστία μολύνσεων για τις υπόλοιπες ευαίσθητες ομάδες ασθενών. Αυτή τη στιγμή νοσηλεύονται σ' εμάς, τουλάχιστον, δύο άστεγοι. Ο ένας είναι οροθετικός και ο άλλος βρίσκεται στην Ορθοπεδική, όπου περιμένει να του βρούμε κρεβάτι σε κάποιον ξενώνα.
Να σημειώσω τέλος, ότι οι τοξικομανείς οροθετικοί έχουν αυξηθεί. Οι ίδιοι μας λένε ότι δεν διστάζουν να κολλήσουν τον ιό, προκειμένου να εισπράξουν το επίδομα των οροθετικών που είναι 700 ευρώ. Ακούγεται σαν ψέμα αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Ενημερώνουμε γι' αυτά τα προβλήματα τον υπουργό Υγείας, τους αρμόδιους λειτουργούς στην Πρόνοια και η απάντηση τους είναι ότι "η Πρόνοια είναι ο μεγάλος ασθενής". Τα νοσοκομεία δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτά τα περιστατικά και η κοινωνική υπηρεσία σηκώνει τα χέρια ψηλά», λέει ο Τάσος Αντωνόπουλος, πρόεδρος εργαζομένων στο Λαϊκό και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου