Οι εργαζόμενοι του ΙΓΜΕ συνεχίζουν τον αγώνα τους ως τη νίκη

Του ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ

Οι εργαζόμενοι στο Ινστιτούτο Γεωλογικών & Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ) έχουν κλιμακώσει τις κινητοποιήσεις τους τις μέρες αυτές (3, 4, 5 Γενάρη) αντιδρώντας στη διάλυσή του μέσω και του μέτρου της εφεδρείας που επιβλήθηκε με πρόσφατη Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ με αριθμό 25200/08-11-11)

.

Μετά από δύο μήνες κωλυσιεργίας και παραπλανητικών συζητήσεων, το υπουργείο Περιβάλλοντος (ΥΠΕΚΑ) αντί να προωθήσει απόφαση που να συνδέει το έργο που έχει ήδη ανατεθεί στο ΙΓΜΕ (π.χ. ΕΣΠΑ), με το απαιτούμενο προσωπικό, προχώρησε σε μια απαράδεκτη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), όπου από το σύνολο σχεδόν των υπαλλήλων Δ.Ε. και Υ.Ε. (147 σε σύνολο 167 εργαζόμενοι) μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία. Καταργείται έτσι κάθε δυνατότητα αποτελεσματικής λειτουργίας του νέου φορέα (ΕΚΒΑΑ) ως Ινστιτούτο Γεωλογικής και Μεταλλευτικής Έρευνας, βασικής και εφαρμοσμένης, αφού όχι μόνο δεν περισσεύουν εργαζόμενοι, αλλά και είναι αδύνατο να καλυφθούν οι ήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις του.

Το συνδικάτο ΙΓΜΕ δίνει το τριήμερο αυτό μία κρισιμότατη μάχη αυτού, με καταλήψεις των κεντρικών κτηρίων του ΙΓΜΕ, με συνεντεύξεις και αγωνιστικές συγκεντρώσεις μπροστά στο εποπτεύον υπουργείο (ΥΠΕΚΑ). Οι κινητοποιήσεις αυτές αποφασίστηκαν ομόφωνα από τη γενική συνέλευση των εργαζομένων και μάλιστα στην κορυφαία κινητοποίηση της Τετάρτης (4/1) θα συγκεντρωθούν οι εργαζόμενοι από όλη την Ελλάδα. Οι αγώνες των εργαζομένων του ΙΓΜΕ έχουν τέτοια ιστορία που μπορεί ίσως να καταγραφούν σαν οι πιο μακροχρόνιοι τα τελευταία χρόνια.

Για τους αγώνες βέβαια αυτούς, υπάρχει ο αίτιος. Οι δυνάμεις του δικομματισμού εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά και οι εντολοδόχες κυβερνήσεις της τρόικας τα τελευταία δύο χρόνια, βάλθηκαν να διαλύσουν ένα από τους σημαντικότερους αναπτυξιακούς φορείς, στο πλαίσιο της γενικότερης μείωσης του δημόσιου τομέα και ειδικότερα της εγκατάλειψης της δημόσιας βασικής και εφαρμοσμένης έρευνας στον τομέα των γεωεπιστημών. Μετά την πολύχρονη -σχεδόν εικοσαετή- υποβάθμιση που έχει υποστεί το ΙΓΜΕ, φορέας με τεράστια κοινωνική, αναπτυξιακή και μάλιστα αποκεντρωμένη προσφορά στον τόπο, επιχειρείται σήμερα να μπει ουσιαστικά ταφόπλακα.

Η πρόσφατη εξέλιξη για το ΙΓΜΕ όχι μόνο δεν βασίστηκε σε κάποια τεκμηριωμένη μελέτη, αλλά κινείται στην τελείως αντίθετη κατεύθυνση του επιχειρησιακού σχεδίου που παρήγγειλε το ΙΓΜΕ και συνέταξε το Οικονομικό Πανεπιστήμιο στο οποίο προβλέπεται ανάπτυξη και αναβάθμισή του, με αύξηση και όχι μείωση του ανθρώπινου δυναμικού του.

Η εξήγηση στις πρόσφατες εξελίξεις βρίσκεται στη βούληση της κυβέρνησης να ικανοποιήσει τις προσταγές της τρόικας για μείωση του κρατικού δημόσιου τομέα στο ελάχιστο, αλλά και για να ικανοποιήσει συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα, που ενδιαφέρονται είτε να αρπάξουν αντικείμενα (μελετητικά-γεωτρητικά), είτε να αποκτήσουν αντί πινακίου φακής τον πολύτιμο εξοπλισμό του (γεωτρύπανα, εργαστήρια κ.λπ.) είτε τέλος να αποκτήσουν το ανεκτίμητης αξίας αρχειακό υλικό της βιβλιοθήκης του. Το ΙΓΜΕ, για τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα, έπρεπε να σβήσει από τον χάρτη.

Ο αγώνας πρέπει να στεφθεί με νίκη

Διαχρονικά σχέδια σε βάρος του ΙΓΜΕ και των εργαζομένων του προωθούνται τελικά από την κυβέρνηση Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - ΛΑΟΣ) που οδηγεί στην εφεδρεία τους 147 αυτούς εργαζόμενους και σε διάλυση το Ινστιτούτο. Το συνδικάτο Εργαζομένων ΙΓΜΕ καταγγέλλει την ανάλγητη και αντεργατική πολιτική και δίνει σήμερα έναν ιερό αγώνα που αφορά όλη την κοινωνία, όπως και άλλοι παρόμοιοι αγώνες που βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη (π.χ. των χαλυβουργών).

Ο αγώνας των εργαζομένων ΙΓΜΕ όχι μόνο δεν είναι συντεχνιακός, αλλά είναι πραγματικά για το συμφέρον του τόπου. Είναι μάλιστα παρήγορο που στον αγώνα αυτό υπάρχει μαζική στήριξη της κοινωνίας (συλλόγων, επιμελητηρίων, δήμων, βουλευτών όλων των κομμάτων, ΑΕΙ κ.λπ.) από όλη την επικράτεια.

Από την άλλη, τη λύση που επελέγη για το ΙΓΜΕ δεν την πιστεύουν ούτε οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ ούτε καν βουλευτές του.

Φήμες που κυκλοφορούν είναι ότι σήμερα αντιδρά στη λύση και η Ν.Δ. Ίδωμεν.

Το μόνο επιχείρημα που ακούγεται και για το ΙΓΜΕ είναι το γνωστό «ανέκδοτο», πως αν δεν εφαρμοστεί η γενικότερη πολιτική που έχει συμφωνηθεί με την τρόικα, θα πτωχεύσει η χώρα.

Είναι καιρός η κυβέρνηση να πάρει κάποια μαθήματα. Είτε από τους χαλυβουργούς, είτε από τους εργαζόμενους του ΙΓΜΕ πρέπει να αρχίσει να ξηλώνει το πουλόβερ.

Οι εργαζόμενοι στο ΙΓΜΕ έχουν δύο ατού. Πρώτον ότι έχουν το δίκαιο με το μέρος τους και δεύτερο την ολόπλευρη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.

Μεταξύ των εργαζομένων υπάρχει ισχυρή ενότητα, υπάρχει εμπειρία και προπαντός πείσμα και μεγάλη αποφασιστικότητα.

Το έγκλημα που φέρει τη σφραγίδα των Παπακωνσταντίνου - Βενιζέλου και σήμερα Παπαδήμου πρέπει να αποτραπεί. Αντί της κατάργησης του ΙΓΜΕ, απαιτούνται μέτρα αναβάθμισης του ρόλου και του έργου του.

Η απορρόφηση του ΙΓΜΕ από το Εθνικό Κέντρο Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης και η συρρίκνωση του προσωπικού υποστήριξης (εργαστηρίων, διοικητικών κ.λπ.) του ΙΓΜΕ, κεντρικών και αποκεντρωμένων υπηρεσιών (παραρτήματα) θέτει σε κίνδυνο σημαντικά ερευνητικά προγράμματα, πολλά από τα οποία χρηματοδοτούνται από ευρωπαϊκούς πόρους.

Οι εργαζόμενοι δίνουν τη μάχη ώστε η κυβέρνηση την ύστατη στιγμή να πάρει πίσω την εγκληματική απόφαση (ΚΥΑ) και να αποτραπεί η διάλυσή του.

Οι εργαζόμενοι που τους πάνε για απόλυση δεν έχουν να χάσουν τίποτε απολύτως. Εξάλλου τις αλυσίδες τους οι εργαζόμενοι του ΙΓΜΕ τις έχουν σπάσει εδώ και καιρό και προχωρούν αγέρωχοι δίνοντας τη μάχη τους ως το τέλος.

ΠΗΓΗ ΑΥΓΗ