Δημοσίευμα της Αυγής, της 26ης Ιουνίου του 1963, με πορτρέτο του Παναγιώτη Βουλγαρέλη, αδελφού της Αργυρώς, ο οποίος πέρασε 18 χρόνια στα ξερονήσια, έχοντας ως συμπαραστάτες τις δύο αδελφές του.
Τη μετά θάνατο περιπέτεια μιας αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης περιγράφουν τα ανήψια της Αργυρώς Βουλγαράκη, η οποία απεβίωσε στις 14 Δεκεμβρίου. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να ταφεί στην Ικαρία, στον τάφο που είναι ακόμη τα οστά της αδελφής της. Το τελευταίο ταξίδι ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας τα ανίψια της, που περιγράφουν την περιπέτεια.
"Οι κινητοποιήσεις στον Πειραιά στις 16-12-2011 καθυστέρησαν για τρεις ώρες τον απόπλου (του παλιού πλοίου 'Ιεράπετρα'), τελικά απέπλευσε αλλά στον Εύδηλο συνέβη το 'απίστευτο'! Οι εκ του ασφαλούς νεόκοποι 'αγωνιστές', τριάντα ώς σαράντα άτομα περίπου, δεν επέτρεπαν να δέσει το πλοίο και να αποβιβάσει τον κόσμο και το φέρετρο με τη σορό! Ήδη είχαν αρχίσει να πνέουν ισχυροί άνεμοι 8-9 μποφόρ. Αν το πλοίο είναι 'σαπάκι' όπως φώναζαν, τι πιο λογικό να βγουν οι άνθρωποι. Όμως εκείνοι αποφάσισαν ότι όσοι μπήκαν ήταν καταδικασμένοι να μην ξαναβγούν και να συνεχίσουν να κινδυνεύουν στο πέλαγος!
Το να μην επιτραπεί ο απόπλους ενός 'επικίνδυνου', όπως λένε, πλοίου έχει σοβαρή λογική. Το να μην αποβιβάσει τον κόσμο το 'επικίνδυνο' πλοίο και μάλιστα με την κακοκαιρία να έρχεται, ποια λογική έχει; Εξυπηρετεί μόνο τη λογική των μικροκομματικών συμφερόντων τους. Μήπως η Ικαρία ανήκει μόνο στους οπαδούς του ΚΚΕ και δεν έχει κανένας άλλος το δικαίωμα να αποβιβάζεται στο νησί, είτε για να ζήσει, είτε για να ταφεί; Μετά από διαπραγματεύσεις επέτρεψαν να πάει μόνο ένα καΐκι ανοιχτά να παραλάβει μόνο το φέρετρο και τις τρεις κυρίες συνοδούς! Αξίζουν ιδιαίτεροι έπαινοι στον ψαρά Τρύφωνα Ρουστά, που ριψοκινδύνεψε και ανέλαβε να βοηθήσει. Ο καιρός όμως δεν επέτρεψε να επιτύχουμε. Ο καταπέλτης του καραβιού παρ' ολίγο να σπάσει το σκάφος. Εκ των υστέρων σκεπτόμαστε ότι το εγχείρημα μπορούσε να οδηγήσει σε τραγωδία. (...) Τελικά το πλοίο έφυγε, το ίδιο δε σκηνικό επαναλήφθηκε και στο λιμάνι του Αγίου Κηρύκου, όμως χωρίς καΐκι. Το πλοίο τελικά έφθασε και έδεσε στη Σάμο. Την Κυριακή βράδυ 18-12-2011 ξεκίνησε πάλι μετ` εμποδίων από τη Σάμο για Πειραιά και στις 3.00 π.μ. τη νύχτα, ξημερώματα Δευτέρας 19.12.2011, αποβίβασε στον Ευδηλο τον κόσμο και το φέρετρο, για να ταφεί τελικά η νεκρή την... έκτη πλέον ημέρα από τον θάνατό της".
Η Αργυρώ Βουλγαράκη έχει πίσω της μεγάλη ιστορία, ζυμωμένη με τους κοινωνικούς αγώνες. "Μαζί με την αδελφή της Θεοδώρα και τον αδελφό τους Παναγιώτη αγωνίστηκαν στην Εθνική Αντίσταση και στα μετέπειτα σκληρά χρόνια του εμφύλιου, για τις ιδέες της κοινωνικής προκοπής και της κοινωνικής Δικαιοσύνης. Ο Παναγιώτης φυλακίστηκε και έμεινε πολιτικός κρατούμενος στα ξερονήσια 18 χρόνια, αρνούμενος να υπογράψει τη 'δήλωση' αποκήρυξης των ιδεών του. Οι αδελφές του παρέμειναν μόνες στη ζωή χωρίς οικογένεια και παιδιά, περιμένοντας να γυρίσει, προσηλωμένες στις ιδέες τους και αγωνιζόμενες με υπερηφάνεια, καλοσύνη και αξιοπρέπεια να τα βγάλουν πέρα στα τόσα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν. Οι 'Θοδωρούλες' όπως τις έλεγαν, ήταν σύμβολα στην Ικαρία. Ο Παναγιώτης βγήκε ερείπιο απ` τις φυλακές μόνο με την αμνηστία του γέρου Γ. Παπανδρέου και σε λίγα χρόνια πέθανε. Η Θοδώρα με την Αργυρώ συνέχισαν να παλεύουν μόνες για την επιβίωση με εντιμότητα, αξιοσύνη και αξιοπρέπεια. Τρεις μισές ζωές, αποτέλεσμα των πεποιθήσεων που καθόρισαν τις επιλογές τους".
ΑΥΓΗ 5/1/2011
ΑΥΓΗ 5/1/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου