"Ποδαρικό" με εκβιασμούς εις βάρος της κοινωνίας επέλεξαν να κάνουν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι τραπεζίτες. Στόχος τους, να εμφανίσουν τα νέα άγρια μέτρα ως "φυσικό φαινόμενο" και να κάμψουν τις λαϊκές αντιδράσεις στη νέα αντικοινωνική επέλαση.
Ο πρωθυπουργός, ιδιαίτερα, μας προειδοποίησε ότι μέχρι τον Μάρτιο θα ληφθούν αποφάσεις που θα κρίνουν την πορεία της χώρας για δεκαετίες, προσθέτοντας μάλιστα ότι η κυβέρνησή του δεν θέτει κόκκινες γραμμές στις συνομιλίες της με τους πιστωτές. Δηλαδή μια κυβέρνηση που στερείται γνήσιας λαϊκής εντολής, που συγκροτήθηκε για λίγους μήνες με το φύλλο συκής του "ειδικού σκοπού", είναι έτοιμη να συνομολογήσει ρυθμίσεις που θα δεσμεύουν τις επόμενες γενιές, χωρίς ούτε καν να υποψιάζεται ότι μπορεί να σχεδιάσει κάποιου είδους διαπραγμάτευση.
Ο εκβιασμός ξεκίνησε με την αναγγελία ότι για να "σωθεί η πατρίδα" πρέπει να κοπούν ο 13ος και 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα. Για λόγους ανταγωνιστικότητας, ισχυρίστηκε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, χωρίς να κάνει τον κόπο να μας πληροφορήσει σε ποιο μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου οι μισθοί αποτελούν το βασικό κόστος της παραγωγής. Κι ακόμη αν τα κέρδη που προσπορίστηκαν οι εργοδότες από τη λιτότητα επενδύθηκαν ή ενθυλακώθηκαν.
Ανερυθρίαστα ο κεντρικός τραπεζίτης μάς είπε ότι ή θα δεχτούμε να φτωχύνουμε ή θα γυρίσουμε στη δεκαετία του '50! Μονά-ζυγά, δηλαδή, χάνουμε! Τι είδους σωτηρία όμως μάς υπόσχονται, με τη διεθνή κρίση να ξαναχτυπά κι αυτοί να επιβάλλουν μέτρα που διαλύουν το εισόδημα, με αποτέλεσμα να βυθίζουν την εσωτερική ζήτηση και να υπονομεύουν την όποια παραγωγική λειτουργία;
Πράγματι, ζούμε το "τρίμηνο της κολάσεως". Οι αρχιτέκτονες της καταστροφικής πορείας ποντάρουν στην ιδεολογική καταστολή και την απογοήτευση των πολιτών. Αντιμετωπίζουν τις εκλογές ως ανεπιθύμητη εξέλιξη. Το καταρρέον πολιτικό σύστημα και οι μνημονιακοί υποβολείς του, αν μπορούσαν, θα απέφευγαν τις εκλογές για μερικά χρόνια. Διαβλέπουν το ενδεχόμενο πολιτικής ανατροπής, που θα λειτουργήσει ως παράγων ανάσχεσης της προδιαγεγραμμένης πορείας του Μνημονίου. Επιδιώκουν να ανασυγκροτήσουν το αστικό πολιτικό σύστημα εμπεδώνοντας "κουλτούρα" μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού. Σκοντάφτουν, ωστόσο, στα αδιέξοδα που προκαλεί η πολιτική τους, αλλά και στις αντινομίες της τρικέφαλης κυβέρνησης, που συνεχώς βυθίζεται στην κοινωνική ανυποληψία.
Μέσα σ' αυτό το σκηνικό, η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, με νέο κύμα κινητοποιήσεων, αλλά και με την προσφυγή στις κάλπες, συνιστά τη μοναδική δημοκρατική διέξοδο. Κι όχι μόνο! Αποτελεί και την ισχυρότερη πιθανότητα η χώρα να διαπραγματευτεί αποφασιστικά, ώστε να διασωθούν κοινωνικές κατακτήσεις και να χαραχτεί νέα πορεία, έξω από τα Μνημόνια, σε συνάρτηση με τις εξελίξεις που θα πυροδοτήσει η κρίση συνολικά στην Ε.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου