Το 2000 εκδίδεται και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νέα Σύνορα-Λιβάνη το βιβλίο του πανεπιστημιακού Κώστα Βεργόπουλου «Ποιος φοβάται την Ευρώπη, Ανατομία ενός μύθου». Οι διαπιστώσεις του συγγραφέα έρχονται 11 χρόνια μετά να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι «Με την πρόταξη της οικονομίας πριν από την πολιτική ένωση και του νομίσματος πριν από την οικονομία, έχουν σήμερα «κλειδωθεί» και εξουδετερωθεί οι μηχανισμοί κατοχύρωσης και βελτίωσης της κοινωνικής ευημερίας, η δυναμική πραγματικής σύγκλισης των βιοτικών επιπέδων των ευρωπαϊκών λαών.[...]
Ενώ τα ευρωπαϊκά νομίσματα συγκλίνουν και κλειδώνουν, οι αποκλίσεις στα βιοτικά, οικονομικά και κοινωνικά επίπεδα ανοίγουν, βαθαίνουν και διαιωνίζονται.[...] Η Ευρώπη αντί να προβάλλει στον κόσμο τη δική της ανθρωπιστική αντίληψη της οικονομίας, προβάλλει σήμερα ως ιδανικό της, όλο και πιο απροκάλυπτα, την υποταγή στο υπεραντλαντικό πρότυπο της ασύδοτης αγοράς, στο αφηρημένο αντικοινωνικό, επιθετικό χρήμα και αναλαμβάνει την αποδιάρθρωση του κοινωνικού Κράτους και της κοινωνίας, που είχαν ιστορικά προσδιορίσει την επιτυχία του ευρωπαϊκού υποδείγματος στον σύγχρονο κόσμο. Όταν ο αριθμός των ανέργων, αστέγων και κοινωνικά αποκλεισμένων διογκώνεται χωρίς τέλος στην Ευρώπη, όπως σήμερα, αυτό σημαίνει ότι η Ευρώπη απομακρύνεται από τις ανθρωπιστικές πολιτικές αξίες της, από τα χαρακτηριστικά που την έχουν ιστορικά προσδιορίσει στον κόσμο και από τον ίδιο τον εαυτό της».
Ο μύθος λοιπόν σήμερα καταρρέει ολοσχερώς. Ο καπιταλισμός άλλωστε είναι πάντοτε βίαιος. Η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε παράδεισο των οικονομικών λόμπι. Δεκαπέντε πανίσχυρες ομάδες συμφερόντων χειραγωγούν τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., σύμφωνα με δημοσίευμα του μηνιαίου οικολογικού ένθετου της εφημερίδας «Ποντίκι». Στην περίπτωση της Ελλάδας, η Ευρώπη αποδεικνύεται επιθετική, βίαιη και εκφοβιστική. «Μνημόνια ή επιστροφή στη δραχμή» ήταν το τελεσίγραφο του γαλλογερμανικού «Άξονα» ως προς τη διατύπωση του ερωτήματος στο δημοψήφισμα-παρωδία που αποφάσισε ο πρωθυπουργός «μας». Σήμερα η ισχυρή και «πολιτισμένη» Ευρώπη προβαίνει σε εθνικές «εκκαθαρίσεις» και «γενοκτονίες» επιβάλλοντας με ωμό και στυγνό τρόπο τον γαλλογερμανοκεντρικό οικονομικό και πολιτικό αριανισμό της. Γιατί γενοκτονία συντελείται στη χώρα μας. Τα παιδιά γίνονται αποδέκτες των ψυχολογικών και οικονομικών αδιεξόδων των γονέων τους. Λίγο προτού διαβούν το κατώφλι της ενηλικίωσης, τα όνειρα της ήβης θανατώνονται από την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα, τη σύγχυση και την απαισιοδοξία που προκαλεί η οικονομική κρίση και η αναποτελεσματικότητα των κυβερνώντων. Η γενιά των τριαντάρηδων με προσόντα και ιδιόχειρες περγαμηνές επιστημοσύνης και αξιοσύνης μεταναστεύει παρά τη θέλησή της, για να μην καταβυθιστεί από τη δίνη της ανεργίας. Εκδιώκεται στην ουσία. Όσοι μένουν, αδυνατούν να δημιουργήσουν οικογένεια. Οι σαραντάρηδες πνίγονται από την πολυπλόκαμη μάστιγα της λανθάνουσας ανεργίας ή απολύονται. Οι πενηντάρηδες εξολοθρεύονται μέσω της εργασιακής εφεδρείας και οι ηλικιωμένοι, χτυπημένοι από το δρολάπι της πολιτικής αναλγησίας, περιφρόνησης και απρονοησίας μετρούν ώρες τόσες, όσες και τα λιγοστά ευρώ της σύνταξής τους.
Από το 2009 δεχόμαστε ως λαός έναν ανελέητο καταιγισμό εκβιαστικών διλημμάτων από τους κυβερνώντες, μας επιβάλλονται απανωτά μέτρα σκληρής λιτότητας και χαράτσια, το Σύνταγμα και άλλοι πολιτειακοί θεσμοί παρα-βιάζονται πολλάκις, οι διαμαρτυρίες μας καταστέλλονται από την κρατική βία και ενοχοποιούμαστε συλλήβδην για φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς από ένα πολιτικό σύστημα, οι ισχυροί εκπρόσωποι του οποίου εκμαύλισαν την πολιτική, εδραιώνοντας τον καιροσκοπισμό, τη ρουσφετολογία, τη δημαγωγία, το λαϊκισμό, τη συντεχνιακή λογική του δημόσιου συμφέροντος. Οι οποίοι βαρύνονται με προκλητικά-πλην όμως ατιμώρητα-οικονομικά σκάνδαλα. Οι οποίοι διαμόρφωσαν όχι πολίτες αλλά οπαδούς, και που τώρα τους μετατρέπουν όλους σε υπηκόους της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Οι οποίοι μέχρι και αυτή τη στιγμή αγωνίζονται να εξασφαλίσουν την αναπαραγωγή τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς να μην αποδομηθούν οι κομματικοί μηχανισμοί τους.
Γι’ αυτό και το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι ψευτοδίλημμα. Ο καπιταλισμός χειραγωγεί και επιβάλλεται ανεξαρτήτως νομισματικού περιβάλλοντος. Γι’ αυτό και η συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας είναι παγίδα. Εθνική σωτηρία θεωρείται η εκταμίευση της 6ης δόσης, για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Με τη λαίλαπα των μέτρων όμως που επισφραγίζουν τη δεκαετή δανειακή σύμβαση και τα οποία δεν γίνονται γνωστά στον λαό, τι γίνεται;
Σε φυσιολογικές συνθήκες, όταν ένας λαός εκβιάζεται και βιάζεται, αμύνεται, αντιδρά, καταφεύγει σε ριζοσπαστικές λύσεις. Σε καμία περίπτωση δεν δέχεται τον μονόδρομο του φαύλου κύκλου, στον οποίο τον εγκλωβίζουν.
Ο μύθος λοιπόν σήμερα καταρρέει ολοσχερώς. Ο καπιταλισμός άλλωστε είναι πάντοτε βίαιος. Η Ευρώπη έχει μετατραπεί σε παράδεισο των οικονομικών λόμπι. Δεκαπέντε πανίσχυρες ομάδες συμφερόντων χειραγωγούν τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., σύμφωνα με δημοσίευμα του μηνιαίου οικολογικού ένθετου της εφημερίδας «Ποντίκι». Στην περίπτωση της Ελλάδας, η Ευρώπη αποδεικνύεται επιθετική, βίαιη και εκφοβιστική. «Μνημόνια ή επιστροφή στη δραχμή» ήταν το τελεσίγραφο του γαλλογερμανικού «Άξονα» ως προς τη διατύπωση του ερωτήματος στο δημοψήφισμα-παρωδία που αποφάσισε ο πρωθυπουργός «μας». Σήμερα η ισχυρή και «πολιτισμένη» Ευρώπη προβαίνει σε εθνικές «εκκαθαρίσεις» και «γενοκτονίες» επιβάλλοντας με ωμό και στυγνό τρόπο τον γαλλογερμανοκεντρικό οικονομικό και πολιτικό αριανισμό της. Γιατί γενοκτονία συντελείται στη χώρα μας. Τα παιδιά γίνονται αποδέκτες των ψυχολογικών και οικονομικών αδιεξόδων των γονέων τους. Λίγο προτού διαβούν το κατώφλι της ενηλικίωσης, τα όνειρα της ήβης θανατώνονται από την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα, τη σύγχυση και την απαισιοδοξία που προκαλεί η οικονομική κρίση και η αναποτελεσματικότητα των κυβερνώντων. Η γενιά των τριαντάρηδων με προσόντα και ιδιόχειρες περγαμηνές επιστημοσύνης και αξιοσύνης μεταναστεύει παρά τη θέλησή της, για να μην καταβυθιστεί από τη δίνη της ανεργίας. Εκδιώκεται στην ουσία. Όσοι μένουν, αδυνατούν να δημιουργήσουν οικογένεια. Οι σαραντάρηδες πνίγονται από την πολυπλόκαμη μάστιγα της λανθάνουσας ανεργίας ή απολύονται. Οι πενηντάρηδες εξολοθρεύονται μέσω της εργασιακής εφεδρείας και οι ηλικιωμένοι, χτυπημένοι από το δρολάπι της πολιτικής αναλγησίας, περιφρόνησης και απρονοησίας μετρούν ώρες τόσες, όσες και τα λιγοστά ευρώ της σύνταξής τους.
Από το 2009 δεχόμαστε ως λαός έναν ανελέητο καταιγισμό εκβιαστικών διλημμάτων από τους κυβερνώντες, μας επιβάλλονται απανωτά μέτρα σκληρής λιτότητας και χαράτσια, το Σύνταγμα και άλλοι πολιτειακοί θεσμοί παρα-βιάζονται πολλάκις, οι διαμαρτυρίες μας καταστέλλονται από την κρατική βία και ενοχοποιούμαστε συλλήβδην για φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς από ένα πολιτικό σύστημα, οι ισχυροί εκπρόσωποι του οποίου εκμαύλισαν την πολιτική, εδραιώνοντας τον καιροσκοπισμό, τη ρουσφετολογία, τη δημαγωγία, το λαϊκισμό, τη συντεχνιακή λογική του δημόσιου συμφέροντος. Οι οποίοι βαρύνονται με προκλητικά-πλην όμως ατιμώρητα-οικονομικά σκάνδαλα. Οι οποίοι διαμόρφωσαν όχι πολίτες αλλά οπαδούς, και που τώρα τους μετατρέπουν όλους σε υπηκόους της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Οι οποίοι μέχρι και αυτή τη στιγμή αγωνίζονται να εξασφαλίσουν την αναπαραγωγή τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς να μην αποδομηθούν οι κομματικοί μηχανισμοί τους.
Γι’ αυτό και το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι ψευτοδίλημμα. Ο καπιταλισμός χειραγωγεί και επιβάλλεται ανεξαρτήτως νομισματικού περιβάλλοντος. Γι’ αυτό και η συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας είναι παγίδα. Εθνική σωτηρία θεωρείται η εκταμίευση της 6ης δόσης, για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Με τη λαίλαπα των μέτρων όμως που επισφραγίζουν τη δεκαετή δανειακή σύμβαση και τα οποία δεν γίνονται γνωστά στον λαό, τι γίνεται;
Σε φυσιολογικές συνθήκες, όταν ένας λαός εκβιάζεται και βιάζεται, αμύνεται, αντιδρά, καταφεύγει σε ριζοσπαστικές λύσεις. Σε καμία περίπτωση δεν δέχεται τον μονόδρομο του φαύλου κύκλου, στον οποίο τον εγκλωβίζουν.
Πηγή alfavita.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου