Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Υπάρχει ελπίδα; του Θανάση Βάσιου



Το γεγονός ότι η χρεοκοπία βρίσκεται προ των πυλών της χώρας είναι πλέον αδιαμφισβήτητο. Αν θα είναι συντεταγμένη, άτακτη, γενικευμένη, επιλεκτική ή ελεγχόμενη, εξαρτάται από τι συμφέρει τους δανειστές μας.

Με την απόφαση της τελευταίας συνόδου κορυφής της ΕΕ στις 26 Οκτωβρίου 2011, για κούρεμα 50% μέρους των ομολόγων είναι φανερό, όπως άλλωστε αναφέρει και ένας από τους «περίφημους» οίκους αξιολόγησης, Fitch, έχει προκριθεί η ελεγχόμενη χρεοκοπία. Το αποτέλεσμα για τη χώρα μας, αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχεδιασμό, μετά από 10 χρόνια θα είναι ένα χρέος 120% του ΑΕΠ, ενώ με μια οικονομία που θα έχει τη μορφή στυμμένης λεμονόκουπας, είναι αμφίβολο αν και τότε θα μπορεί να το διαχειριστεί. Όλα αυτά συμβαίνουν σε αντίθεση με την Αργεντινή, η οποία είχε την «τύχη» να χρεοκοπήσει κανονικά, ενώ σήμερα μετά από 10 χρόνια ευημερεί με ανάπτυξη 8% και με την απασχόληση να έχει φτάσει σε επίπεδα ρεκόρ. Άλλωστε όπως αναφέρει και ο αμερικανός οικονομολόγος Μαρκ Γουάισμπροτ, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, σε άρθρο του στη βρετανική «Guardian»: « η Αργεντινή ανέκαμψε σύντομα, γιατί απελευθερώθηκε, όχι μόνο, από ένα δυσβάστακτο χρέος αλλά και από τις καταστροφικές πολιτικές, που της επέβαλαν οι δανειστές και οι σύμμαχοί της».
Η κυβέρνηση ακολουθώντας πειθήνια τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας διασφαλίζει τα συμφέροντα των δανειστών. Ένα μεγάλο μέρος του χρέους, που κατέχουν οι χώρες της ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ δεν θα υποστεί κούρεμα. Όσες τράπεζες, οι οποίες τα προηγούμενα χρόνια είχαν κερδίσει αρκετά από τα Ελληνικά ομόλογα, υποστούν μείωση, θα έχουν ένα στήριγμα των 30 δις € (ανακεφαλαίωση) για να σταθούν στα πόδια τους. Αντίθετα τα ασφαλιστικά ταμεία θα αναγκαστούν να μετακυλήσουν το κόστος στους ασφαλισμένους με μείωση συντάξεων και κοινωνικών παροχών. Την ίδια στιγμή ρίχνει τους πολίτες της χώρας στον Καιάδα της ανεργίας , της φτώχιας και της εξαθλίωσης. Οδηγεί τη χώρα σε μια σοβαρή ύφεση, η οποία θα επιφέρει μια βίαιη εσωτερική υποτίμηση και μείωση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, ώστε να τα αγοράσουν όλα οι δανειστές σε χαμηλές τιμές, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα τους ακόμη περισσότερο, ακόμη και στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά.
Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό η Ελλάδα βρίσκεται στα χείλη όλων των ηγετών και των μεγάλων οικονομικών παραγόντων του κόσμου. Η υπερβολική αυτή ενασχόληση δημιουργεί ορισμένα ερωτήματα.
Γιατί άραγε βάλθηκαν όλοι να «σώσουν» την Ελλάδα;
Ισχύουν όσα είπε ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, ότι στην περίπτωση που χρεοκοπούσε η Ελλάδα κινδύνευε όλος ο κόσμος; Πώς όμως είναι δυνατόν η χρεοκοπία μιας χώρας, η οποία έχει πληθυσμό περίπου όσο και η πρωτεύουσα της Γαλλίας και πολύ μικρό οικονομικό μέγεθος σε σχέση με την Ε.Ε. να δημιουργήσει τόσα προβλήματα; Γιατί φοβούνται πως μια χρεοκοπία της Ελλάδας θα ενεργοποιούσε τη θεωρία του ντόμινο; Αν οι οικονομίες της υπόλοιπης Ευρώπης είναι σταθερές, μπορεί να έχει εφαρμογή η θεωρία του ντόμινο;
Μια άλλη αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει πολλά «αυτοπροκαλούμενα», όπως τα αποκαλεί ο αμερικανός οικονομολόγος Γουίλιαμ Κ Μπλακ, και πρέπει να τα λύσει. Αν όμως το πρόβλημα ήταν μόνο η Ελλάδα θα το έλυναν σε μια στιγμή. Θα την άφηναν να χρεοκοπήσει και θα την πετούσαν από την Ευρωζώνη χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες.
Το πρόβλημα είναι ότι η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία, στην προσπάθεια να συγκεντρώσει όλο και περισσότερα κέρδη, έφτιαξε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα τύπου «Φρανκεστάιν», το οποίο σήμερα είναι ανεξέλεγκτο. Η παγκόσμια αναστάτωση που προκάλεσε η αναγγελία δημοψηφίσματος από τον πρωθυπουργό, αποκάλυψε την αστάθεια, τη ρευστότητα και την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Το πρόβλημα βέβαια είναι και η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που προήλθε από την υπερσυγκέντρωση του πλούτου στα χέρια λίγων πολυεθνικών εταιρειών, κυρίως τραπεζών, όπως επιβεβαιώνει μια σημαντική ανάλυση του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Ελβετίας. Σύμφωνα με αυτή 147 εταιρείες, ποσοστό μικρότερο του 1%, ελέγχουν το 40% του συνολικού πλούτου.
Το πρόβλημα δίχως άλλο είναι η ραγδαία αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα υπέρ των πλουσίων, που έχει σαν συνέπεια να διευρύνεται το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και να δημιουργούνται εστίες κοινωνικής αναταραχής. Η φτώχια και η εξαθλίωση δεν βρίσκονται πλέον μόνο στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπως συνέβαινε παλιότερα, αλλά στην καρδιά των χωρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Οι εικόνες που βλέπουμε από τις πρωτεύουσες του κόσμου είναι οι πιο ήπιες σκηνές από όσα πρόκειται να συμβούν στο μέλλον, «σαν σκηνές από ταινία προσεχώς», που λέει και το τραγούδι. Αυτήν την ανισότητα την επιβεβαιώνει και το Αμερικάνικο Κογκρέσο. Σύμφωνα με τη μελέτη «Trends in the Distribution of Household Income Between 1979 and2007», το πλουσιότερο 1% των Αμερικανών σχεδόν τριπλασίασε τα εισοδήματά του τη χρονική περίοδο 1979-2007. Έτσι το 2007 το πλουσιότερο 1/5 του αμερικάνικου λαού απολάμβανε το 53% της συνολικής εισοδηματικής πίτας ενώ τα υπόλοιπα 4/5 αρκούνταν στο εναπομείναν 47%. Στην εκτόξευση της εισοδηματικής ανισότητας εκτιμάται ότι συνετέλεσε η εκρηκτική ανάπτυξη που γνώρισε αυτήν την περίοδο ο χρηματοπιστωτικός τομέας.
Υπάρχει ελπίδα;
Όσο συνεχίζεται η υπερσυγκέντρωση πλούτου στα χέρια της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, ελπίδα δεν υπάρχει.
Όσο οι κυβερνήσεις υπηρετούν το δόγμα «πρώτα οι τραπεζίτες», ελπίδα δεν υπάρχει.
Όσο οι ανισότητες διευρύνονται, ελπίδα δεν υπάρχει.
Όσο τα κοινωνικά ρήγματα βαθαίνουν, ελπίδα δεν υπάρχει.
Υπάρχει ελπίδα, αν οι λαοί νικήσουν τις δυνάμεις που τους καθηλώνουν στην αδράνεια και την απάθεια, τον καταναλωτισμό, τον ευδαιμονισμό, τον ατομικισμό.
Υπάρχει ελπίδα, αν επικρατήσουν στον κόσμο η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα και η λαϊκή κυριαρχία.
Υπάρχει ελπίδα, αν οι λαοί αποφασίσουν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους.
ΥΣ. Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις καταδεικνύουν περίτρανα ότι οι πολιτικοί μας είναι γαντζωμένοι στην εξουσία. Αυτή τους ενδιαφέρει περισσότερο και όχι, οι οικονομία της χώρας. Ζουν σ’ ένα δικό τους κόσμο, έχουν χάσει την επαφή με το λαό. Ο ορίζοντας τους φτάνει μέχρι το γυαλί της τηλεόρασης. Μοιάζουν με τους φανατικούς χαρτοπαίκτες που είναι προσηλωμένοι στην τσόχα με τα χαρτιά και δεν ξέρουν τι γίνεται έξω, …αν είναι μέρα ή νύχτα!

Δεν υπάρχουν σχόλια: