Του Σταύρου Καράμπελα (προεδρεύων της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου ΕΔΗΚ)
Είναι περιττό να πει κανείς ότι οι περισσότεροι πολίτες υποφέρουν τα δύο χρόνια του Μνημονίου, ουσιαστικά από τις συνέπειες των επιλογών της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου αλλά και της τωρινής συγκυβέρνησης. Το Μνημόνιο και η νεοφιλελεύθερη επίθεση που δεχόμαστε τόσον καιρό έχουν απέναντί τους τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Ακόμα και η Ν.Δ. μίλησε ενάντια στο Μνημόνιο -μέχρι να συγκυβερνήσει φυσικά. Εσχάτως γινόμαστε μάρτυρες της γελοιότητος υπουργοί της κυβέρνησης να στρέφονται ενάντια στο Μνημόνιο!
Για να είμαστε όμως σοβαροί, πέραν από το "όχι", που αποτελεί κοινή συνισταμένη μεταξύ των Ελλήνων πολιτών, το ερώτημα προκύπτει στο διά ταύτα. Όλες οι πολιτικές κινήσεις τοποθετηθήκαμε για το πως προσδοκούμε να οδηγηθεί η χώρα σε έξοδο από την κρίση. Η ΕΔΗΚ συγκεκριμένα πρότεινε μεταξύ άλλων απελευθέρωση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας με νέους θεσμούς (συνεταιρισμούς παραγωγών - καταναλωτών, κοινωνικές επιχειρήσεις), μείωση του συντελεστή ΦΠΑ, διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών κ.ά.
Πολλές από τις απόψεις περί αντιμετώπισης της κρίσης είναι βεβαίως ακόμα και διαμετρικά αντίθετες, ξεκινώντας μεν από την ίδια αφετηρία, αλλά καταλήγοντας δεν στο επιθυμητό αποτέλεσμα από τελείως διαφορετικές διαδρομές. Όλες ωστόσο επιδεικνύουν έναν πολιτικό πολιτισμό απέναντι στη διαφορετική άποψη. Ακόμη και το ΚΚΕ απορρίπτει τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ με μετρημένα λόγια. Όλες πλην μίας: αυτής του κατόχου της μιας και μοναδικής αλήθειας κ. Δ. Καζάκη. Προσωπικά δεν γνωρίζω άλλον αρχηγό σαν τον κ. Καζάκη που μέσω καθημερινής ραδιοφωνικής εκπομπής να προπαγανδίζει την αλήθεια του με τόσον λαϊκισμό και επίκληση του θυμικού.
Ακραίοι χαρακτηρισμοί εκτοξεύονται για κάθε έναν που βρίσκεται στο ημερήσιο στόχαστρό του, ασχέτως του αν ανήκει ή όχι στη μνημονιακή πτέρυγα. Ο κύριος αυτός στολίζει με ειρωνείες και επίθετα κάθε σχηματισμό ή πρόσωπο που δεν είναι της αρεσκείας του, ενώ αναζητά συμμάχους στο πολιτικό φάσμα μεταξύ του κ. Καμμένου και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αγαπημένη του ασχολία να λοιδορεί κατά χυδαίο τρόπο τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Φώτη Κουβέλη.
Ο τραμπουκισμός σε πρόσφατη εκπομπή έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιήσει από ραδιοφώνου σεξιστικά υπονοούμενα για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προφανώς δεν είναι της αρεσκείας του προφήτη. Δεν έχω σκοπό να υπερασπιστώ τα δύο αυτά πολιτικά σχήματα, μπορούν να το πράξουν επάξια τα ίδια, αλλά θεωρώ ότι ο πολιτικός μας πολιτισμός έχει ξεπεράσει τα ανδρεϊκά επίπεδα της δεκαετίας του '80.
Το λεκτικό λιντσάρισμα των αντιπάλων μας δεν θα οδηγήσει σε κάποια λύση, ούτε φυσικά κανείς σοβαρός άνθρωπος πιστεύει ότι η κίνηση Καζάκη θα εκφράσει με αυτόν τον τρόπο τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Το μόνο που εξυπηρετεί αυτή η λογική είναι η πολυδιάσπαση των δυνάμεων που αντιστρατεύονται το Μνημόνιο και η εκ νέου επικράτηση του δικομματισμού. Ας αναρωτηθεί ο ίδιος αλλά και ο καθένας από εμάς πώς είναι δυνατόν να υπηρετεί την ενότητα κάποιος τόσο απόλυτος και με τόση εμπάθεια με όσους παλεύουν σε κοινή κατεύθυνση.
Πέρα όμως από τον πολιτικό πολιτισμό, που δικαίωμα του καθενός είναι να ζηλέψει τη δόξα ενός νέου Περόν ή Καντάφι, κανείς δεν δείχνει να θέλει να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό και να πει ξεκάθαρα ότι το ερώτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, αλλά ποιο θα είναι το πολιτικό προσωπικό που θα κληθεί να διαχειριστεί το νόμισμα και φυσικά τη χώρα. Και επειδή δεν είναι καθόλου φρόνιμο σε μια τόσο ρευστή συγκυρία κανείς να προτείνει μοναδικές αλήθειες, αφού, προφανώς, δεν θα πληρώσει εκείνος τα λάθη του, αλλά όλοι εμείς, ο λαός, σοφό είναι να βλέπουμε και το μέταλλο του ρήτορος. Προσωπικά δεν μπορώ να διακρίνω διαφορές ανάμεσα στη ρητορική του Βαγγέλη Γιαννόπουλου, του Σπύρου (Άδωνι) Γεωργιάδη και του Δημήτρη Καζάκη. Εσείς;
Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ 23/12/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου