Η Ελλάδα χάνει χρόνο και δεν συζητά επί της ουσίας. Σαν κάποιον που κάθεται σε καφενείο και διηγείται ιστοριούλες χωρίς μνήμη και μέλλον. Τα πρώτα ονόματα της πολιτικής σκηνής του Κόμματος του Μνημονίου παρέλασαν ομιλούντες στη Βουλή, επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι δεν διαθέτουν σχέδιο για το μέλλον της χώρας, ενώ αγνοούν τις εξελίξεις στην Ε.Ε.
Τα τύμπανα της πτώχευσης κτυπούν εκκωφαντικά. Ομως οι ντόπιες κυρίαρχες ομάδες για άλλα ενδιαφέρονται. Ετοιμάζονται να κάνουν μια τελευταία μεγάλη αρπαχτή. Ειδικότερα οι τραπεζίτες να διασφαλίσουν την κοινωνικά προκλητική «προνομιούχα μετοχή» που ελπίζουν να επιβάλει ο συνάδελφός τους νέος πρωθυπουργός. Ως δημοσιονομικό αντίβαρο σε αυτά, ετοιμάζεται η λεηλασία μισθών και συντάξεων. Η εκχώρηση δημόσιας περιουσίας και νέες εγγυήσεις στους δανειστές. Η αύξηση επιτοκίων στα ομόλογα που θα παραδώσουν σε αντικατάσταση των παλαιοτέρων.
Σχέδιο διάσωσης της χώρας δεν υπάρχει από την ελληνική κυβέρνηση. Απλά καλείται ως γραφειοκρατική μηχανή να υλοποιήσει τις αποφάσεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, που έχει διαφορετικά κριτήρια και στοχεύσεις από εκείνα τα οποία όφειλε να έχει μια πατριωτική-ευρωπαϊκά σκεπτόμενη κυβέρνηση. Διότι οι επιλογές του διευθυντηρίου υπονομεύουν στη συνείδηση των πολιτών της Ε.Ε. την ίδια την προοπτική μιας δημοκρατικής πολιτικά ενοποιημένης φιλειρηνικής Ευρώπης.
Πριν λίγες ημέρες ο βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον, απαντώντας στη Μέρκελ, έκφρασε τον ανερχόμενο ευρωσκεπτικισμό που υπάρχει στην κοινωνία της τρίτης μεγαλύτερης δύναμης στην Ε.Ε. Ευρωσκεπτικισμός που έχει κερδίσει σημαντικές θέσεις και στο Εργατικό Κόμμα. Εξέφρασε την αντίθεσή του σε περισσότερη ολοκλήρωση. Ενα «περισσότερο» που η Μέρκελ το ορίζει ως περισσότερη πειθαρχία, ως υποταγή στα νομισματικά μεγέθη και ως συσσώρευση μέσων τιμωρίας του «αποκλίνοντα» Νότου.
Η Ιταλία, η χώρα με την πιο φιλική κοινωνία προς την Ε.Ε., η τρίτη ισχυρότερη δύναμη στην ευρωζώνη, βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Μέχρι την άνοιξη του 2012 θα πρέπει να βρει 300 δισεκατομμύρια ευρώ για να πληρώσει τους δανειστές της. Κάτι που σήμερα φαντάζει απίθανο. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν διασφαλιστούν τρία μέτρα από τους κεντρικούς μηχανισμούς της Ευρώπης: α) Να κόψει χρήμα η ΕΚΤ. Αυτό το χρήμα θα γεννήσει πληθωρισμό, αλλά θα δώσει και ρευστότητα. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με έναν πρώτο υπολογισμό, κάθε 6% πληθωρισμού μειώνει ανά πέντε χρόνια την αξία των δανείων κατά 20%! Μειώνει βέβαια και την αξία των μισθών και των συντάξεων, αλλά αυτό το κάνει έτσι και αλλιώς η εσωτερική υποτίμηση. β) Να αποφασιστεί να δανείζει η ΕΚΤ τα κράτη όπως τις τράπεζες, δηλαδή με 1,25%-1,5% και όχι με 5,5%-7%. Και τέλος γ) να ενισχυθεί ο κεντρικός μηχανισμός σταθεροποίησης της Ε.Ε. στα τρία τρισεκατομμύρια σε συνδυασμό με την έκδοση ευρωομολόγων. Αν δεν υπάρξει ένας συνδυασμός από αυτά τα μέτρα τότε η Ιταλία θα χρεοκοπήσει και η ευρωζώνη θα διαλυθεί.
Εάν ληφθούν τα προαναφερθέντα μέτρα και συνδυαστούν με σειρά δικών μας, όπως είναι η μη αναγνώριση παράνομου χρέους, η ανακατανομή των βαρών στο εσωτερικό της χώρας, η προώθηση μιας κοινωνικά δίκαιης αναπτυξιακής πολιτικής, τότε ίσως υπάρξει λύση του «ελληνικού προβλήματος». Αλλιώς η χρεοκοπία είναι προ των πυλών, χειρότερη της Ιταλικής, διότι θα συνδυαστούν τα αρνητικά της χρεοκοπίας με την προηγηθείσα παράδοση πλούτου, δημόσιας περιουσίας και κυριαρχίας.
*Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου