Του Γιάννη Σπ. Παργινού
Οικονομολόγου - Δημοσιογράφου
Το άλλοτε κραταιό κίνημα, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, μπήκε σε τροχιά διαδοχής. Η 25μηνη διακυβέρνηση, με τις αδιέξοδες πολιτικές, διέρρηξε τον όποιο δεσμό είχε δημιουργήσει με την κοινωνία από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν. Παρά τις όποιες προσπάθειες του πρώην πρωθυπουργού να κρατήσει τον προεδρικό θώκο, η αλλαγή της ηγεσίας κρίνεται αναγκαία για την ίδια την πολιτική ύπαρξή του.
Η διαδικασία διαδοχής που θα ακολουθηθεί και κυρίως ο νέος αρχηγός θα κρίνουν το εύρος του πολιτικού ρόλου, καθώς και την από τούδε και στο εξής γενικότερη πορεία του κόμματος στο πολιτικό μας σύστημα. Οι τελευταίες μετρήσεις της κοινής γνώμης είναι κάτι περισσότερο από αποκαρδιωτικές. Το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να απολέσει και αυτόν τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις επερχόμενες εκλογές.
Το σύνολο των κομματικών επιτελών της Ιπποκράτους γνωρίζει την εν λόγω αμείλικτη πραγματικότητα. Οι επίδοξοι αρχηγοί –πλην του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος θα εξυπηρετούσε τα προσωπικά του σχέδια ακόμα και με ένα κόμμα σφραγίδα με ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία– καταστρώνουν την πολιτική τακτική πάνω στους εξής τρεις άξονες:
α. Την όσο το δυνατόν καλύτερη επίδοση του κινήματος στις εκλογές.
β. Τη διαφύλαξη της ενότητας του κινήματος.
γ. Τη μετεκλογική προοπτική για συνεργασίες, κυρίως με τα κόμματα της Αριστεράς κσι ένα κομμάτι της κεντρώας ή πεφωτισμένης Δεξιάς.
Τούτων δοθέντων, εύλογα δημιουργούνται τα εξής ερωτήματα: 1. Ποιος από τους επίδοξους μνηστήρες μπορεί να εξυπηρετήσει τους παραπάνω στόχους; 2. Οι μνηστήρες, ως συμπαγής και πολιτικά λογική ομάδα, δύνανται να συγκλίνουν και να συναινέσουν σε έναν από αυτούς τους στόχους, ο οποίος και θα κριθεί ότι έχει τα εχέγγυα για μια ομαλή και ενωτική νέα πορεία του κινήματος, ή έστω απλά θα αναδειχθεί από τις καταστατικά προβλεπόμενες και άρα κοινά αποδεκτές διαδικασίες; Πάντως, όλοι οι επίγονοι ξεκινούν από την ίδια πολιτική αφετηρία, η οποία είναι και λίαν προβληματική. Υπήρξαν κορυφαίοι υπουργοί και εχέμυθοι επιτελείς μιας απεχθούς διακυβέρνησης. Η κοινή ταύτισή τους με την αδιέξοδη και εν πολλοίς εθνικά βλαπτική πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου τούς στερεί τη δυνατότητα έκφρασης διαφορετικής πολιτικής πλατφόρμας από εκείνη του μνημονίου και της πλήρους υποταγής στις επιταγές, αν όχι και επιβουλές, των δανειστών μας.
Αυτόματα, η εν λόγω παραδοχή ανατρέπει τις όποιες φιλοδοξίες εκφράζονται περί νέου εγχειρήματος της μεγάλης και δυναμικής Κεντροαριστεράς και περιορίζει την όποια δυνατότητα περεταίρω κομματικής διεύρυνσης ή διακομματικής συνεργασίας.
Στην περίπτωση κατά την οποία η εκλογική επίδοση –του νέου ΠΑΣΟΚ, υπό τον όποιο αρχηγό εκλέξει– είναι τόσο αναιμική που δεν προϊδεάζει για μια αξιοπρεπή μετεκλογική παρουσία και κυρίως δεν δύναται να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός κοινοβουλευτικού παιγνίου διακομματικών συνεργασιών, τότε δεν αποκλείεται η διάλυση του κινήματος. Επίσης, δεν αποκλείεται η πέρα δώθε διασπορά των εναπομεινάντων στελεχών, η πολιτική επικάλυψη από κάποιον άλλον όμορο κομματικό σχηματισμό ή και η δημιουργία νέου φορέα. Στην περίπτωση αυτή, παρά την όποια άλωση έχει επέλθει στην Ιπποκράτους σε βάρος της γενιάς των Παπανδρέου, η νέα γενιά επιγόνων θα έχει πολιτικά αποτύχει και θα ακολουθήσει και η πλήρης πολιτική κατεδάφισή της.
παρασκήνιο.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου